Activa JavaScript para disfrutar de los vídeos de la Mediateca.
Cuando la vida se escapa
Ajuste de pantallaEl ajuste de pantalla se aprecia al ver el vídeo en pantalla completa. Elige la presentación que más te guste:
Un acercamiento a la vida de aquellas personas con enfermedades minoritarias: Daniel, un niño de 14 años que padece Niemann Pick tipo C, una enfermedad rara de origen genético que solo la padecen unas 50 personas en España. Los otros protagonistas: Miguel, de 9 años, que padece Síndrome de Hunter; Iñigo, con 14, que sufre Epidermolisis Bullosa, que llena su cuerpo de llagas; y Fidel, de 26 años, que tiene Porfiria Congénita, que le afecta a la piel. No hay fármacos para ellos porque los laboratorios farmacéuticos no invierten dinero en investigar dolencias que afectan a un número tan reducido de pacientes.
O que é o que é o que é o que é
00:00:00
que apenas se investigan.
00:01:06
Cando a vida se escapa,
00:01:09
recorre a realidade dos enfermos españoles
00:01:11
afectados por unha enfermedade rara
00:01:13
e que, en moitos casos, están condenados a morir.
00:01:15
Non hai fármacos para eles
00:01:19
porque os laboratorios farmacéuticos
00:01:20
non invierten dinero en investigar dolencias
00:01:23
que afectan a un número tan reducido de pacientes.
00:01:25
O síndrome de Hunter,
00:01:29
a epidermolisis bullosa,
00:01:31
a porfiria congénita
00:01:33
ou o Niemann-Pick,
00:01:34
son algúns dos nomes das cerca de 5.000 enfermedades raras detectadas.
00:01:36
Cando a vida se escapa, unha historia que relata e retrata perfectamente,
00:01:43
a través de varios casos,
00:01:49
a situación en que se encuentran moitos españoles que viven angustiados
00:01:50
sen que a ciencia teña dado as respostas adecuadas a la dolencia que sofren.
00:01:55
Con guión de Monse Pau e realización de Pedro Ballesteros,
00:02:02
cando a vida se escapa.
00:02:06
Hola, Pedro.
00:02:08
Como te llamas?
00:02:09
Daniel e Pedro son hermanos.
00:02:10
Nadie le ha explicado a Pedro todavía
00:02:12
que Daniel padece unha enfermedad rara de origen genético
00:02:14
que solo tínen unhas 50 personas en toda España.
00:02:18
Era un bebé normal,
00:02:22
pero aos sete anos empezou a tener problemas de psicomotricidade.
00:02:23
Agora tíne doce
00:02:27
e está sofrendo un proceso de degeneración neuronal
00:02:28
que acabará con sú vida en pouco tempo
00:02:31
se os médicos non encontran antes unha solución.
00:02:33
O sea, mira este manotazo que doi yo, mira.
00:02:36
Hay muchas enfermedades raras, pero cada una me parece que tiene su crueldad, no?
00:02:40
Y la verdad es que el Neman Peak, para mí, es la que más, no?
00:02:45
O sea, yo he catalogado esto, que ellos nacen y están condenados.
00:02:51
Están condenados a morir y las familias estamos condenadas también a sufrir.
00:02:58
Su enfermedad es un Niemann-Pick tipo C.
00:03:06
Se acumula el colesterol en las células,
00:03:10
empieza afectando al bazo
00:03:12
y acaba matando las neuronas.
00:03:14
Daniel es sólo una de las personas
00:03:17
que padecen las más de 5.000 enfermedades raras
00:03:19
que se calcula que existen en España.
00:03:22
Afectan a un número muy reducido de pacientes.
00:03:25
Por eso son muy pocos los científicos
00:03:28
que se dedican a investigarlas.
00:03:30
Encontrar un fármaco que salve la vida de Daniel
00:03:32
significa unha inversión de millóns de euros.
00:03:34
Demasiado dinero para tan pocos enfermos.
00:03:37
Antonio e Begoña, os pais de Daniel,
00:03:41
han organizado un festival benéfico en Lleida
00:03:44
para recaudar fondos.
00:03:47
Se han enterado de que en Manchester
00:03:49
se está experimentando con un novo fármaco
00:03:50
que podría paralizar o avance do Niemann-Pitt.
00:03:53
Con o dinero que consiguen,
00:03:56
volan ásí allí
00:03:57
para que os médicos valoren
00:03:58
se podrían experimentar con Daniel.
00:03:59
A pesar de que os bons resultados
00:04:02
non están probados, esta é a última esperanza
00:04:03
de salvarle a vida.
00:04:06
Cando a vida se escapa.
00:04:10
Ha pasado un ano desde que Daniel volvió de Manchester.
00:04:17
Non o aceptaron nos grupos de experimentación
00:04:27
do fármaco que podría parar o Niman Peak
00:04:29
porque non é inglés.
00:04:32
Así que hoxe, como hace cada dois meses,
00:04:34
viaja en tren desde Lleida para a visita rutinaria
00:04:36
que tiene en el hospital San Joan d'Adeu de Barcelona.
00:04:39
La sala de espera de la unidad de neurología
00:04:45
se ha convertido en un centro de recreo para Daniel.
00:04:47
La doctora Pineda hace ya dos años que sigue su enfermedad.
00:04:51
La evolución es lenta pero imparable.
00:04:55
Anda con más dificultad que hace un año.
00:04:57
Tiene muchos más problemas para avanzar en la escuela
00:05:00
y hace un mes ha empezado a tener temblores
00:05:02
en la parte izquierda de su cuerpo.
00:05:05
O sea, le duele
00:05:07
Pero era calambre
00:05:09
Es como cuando tú haces deporte
00:05:12
que te coge el calambre
00:05:14
Un significante diagnóstico pequeño
00:05:15
que te dé el médico
00:05:20
que han aparecido los temblores y tal
00:05:21
es como una puñalada
00:05:24
que te dan en el corazón
00:05:26
¿Cuánto rato le dura?
00:05:27
Pues nada, esto le dura
00:05:29
uno o dos minutos
00:05:31
¿Entonces duerme un rato?
00:05:33
Sí
00:05:38
Isto será epiléptico
00:05:38
Pero só desta parte
00:05:42
Te quita a respiración de golpe
00:05:44
E nese momento
00:05:47
Te tens que contener
00:05:48
Porque non podes llorar
00:05:51
Non podes facer
00:05:52
Sabes que está o teu fillo
00:05:55
Non
00:05:56
Eu creo que non podes prepararte
00:05:57
Nunca
00:05:59
A evolución é que se van parrizando pouco a pouco
00:06:01
Non só a nivel motor
00:06:05
sino tamén a nivel intelectual
00:06:07
e a fase terminal
00:06:09
é como cualquier outra enfermedade
00:06:11
se acaban
00:06:13
fallecendo
00:06:14
pero claro
00:06:16
en un estado
00:06:17
en la cama
00:06:20
e en un estado moi vegetativo
00:06:22
desgraciadamente
00:06:24
cando te anuncia algún cambio
00:06:26
que tú realmente
00:06:29
lo has visto pero non te has querido dar cuenta
00:06:30
e te lo dice ella
00:06:33
Realmente se te pone o nudo na garganta
00:06:35
Porque non sabes
00:06:40
Que é
00:06:42
Ni hasta onde le pode afectar
00:06:43
Ni nada
00:06:46
É moi duro
00:06:47
Eu sei que todo isto teña que pasar
00:06:49
Pero non me acostumbro
00:06:51
Cando me dan
00:06:55
Unha nova señal
00:06:56
De que a enfermedade está avanzando
00:06:57
É doloroso
00:06:59
Moito ben
00:07:02
Hoxe portas uns pantalóns chulis
00:07:02
Begoña continua buscando unha resposta para o seu filho
00:07:05
A pesar de que en Manchester non a encontrou
00:07:08
Como ela, hai moitos outros pais que buscan solucións para os seus filhos dentro e fora de España
00:07:11
Por certo, eu estou aquí, en Francia
00:07:17
É o caso de Miguel
00:07:20
Non tenho nadie que me grave, pero bueno, me gravaré eu
00:07:21
Esta é a primeira vez que ve a Torre Eiffel
00:07:23
A viajado só, pero quer enseñarle a súa mulher como é París
00:07:27
Bonita, eh?
00:07:30
Solo había dinero para uno de los dos porque no es un viaje de placer.
00:07:33
Aquí se celebra un congreso en el que se habla de las últimas investigaciones
00:07:37
sobre el síndrome de Hunter,
00:07:41
una enfermedad degenerativa de origen genético que sufre su hijo.
00:07:43
Miguel es el único español del congreso.
00:07:47
El viaje se lo ha financiado esta asociación de padres.
00:07:50
Una de las pocas sensaciones negativas que me he llevado yo del congreso este,
00:07:53
y es que el único que iba con banderita de España era yo,
00:07:58
y para mi eso no es normal
00:08:02
porque yo soy un padre y punto
00:08:03
y allí aquello estaba lleno
00:08:06
muchas veces cuando me veían esto
00:08:08
me preguntaban que si yo venía
00:08:10
de Madrid un hospital o de donde venían yo
00:08:12
y yo soy un padre
00:08:14
y dice bueno pero profesionales de tu país
00:08:16
vienen
00:08:18
están en Torremolinos allí haciendo un congreso
00:08:18
el de París es solo uno
00:08:22
de los viajes de Miguel
00:08:24
recorre toda España buscando una solución para su hijo
00:08:25
el tiempo es para el
00:08:28
máis que para nadie
00:08:30
unha cuenta atrás
00:08:31
mi vida
00:08:33
só penso que tens que llevar
00:08:35
o acelerador a tope
00:08:38
e correr, e correr, e correr
00:08:39
porque sempre teña que haber un resquicio
00:08:41
unha coisa é que non te queiras engañar a ti mesmo
00:08:43
e outra é que dentro de mi corazón
00:08:45
e de mi mente
00:08:48
eu non vea
00:08:49
vea a ventana aberta
00:08:51
e vea que hai un resquicio de luz
00:08:53
e que mi hijo
00:08:55
dentro do que poda, me poda durar
00:08:56
o tempo que dure o seu padre
00:08:59
e quanto máis tempo, melhor, os dois
00:09:00
e podamos disfrutar
00:09:02
da vida juntos, pero claro
00:09:05
iso é, faça o que tu te entendes
00:09:06
a ir, non?
00:09:09
o que nos vamos a encontrar, non o sei
00:09:10
agora eu me penso a ferrar a cada minuto
00:09:12
de nosa vida
00:09:15
Cuando tú sales con tu hijo
00:09:15
y paseas
00:09:42
la gente
00:09:43
mi forma hasta de apreciar
00:09:45
como nos miraban y nos miran
00:09:47
antes me producía agresividad
00:09:49
hoy día casi
00:09:52
el entorno muchas veces me da
00:09:53
pena por el entorno
00:09:55
porque eu creo que non chegan a saborear a vida
00:09:56
con a mesma intensidade que tú,
00:10:00
que unha chega a saborearla, que unha chega a entenderla.
00:10:04
O síndrome de Hunter é unha enfermedade
00:10:11
que afecta a unos 70 niños en España.
00:10:28
Miguel parecía un bebé normal,
00:10:32
pero as analíticas pronto detectaron
00:10:34
que sofría un acúmulo de mucopolisacáridos
00:10:36
que va destruyendo sus células.
00:10:39
El deterioro empieza a ser evidente
00:10:42
a partir de los tres o cuatro años.
00:10:44
Sus padres ven que no sólo no avanza en el aprendizaje,
00:10:46
sino que va perdiendo lo poco que ya ha adquirido.
00:10:50
La mayoría de estos niños
00:10:52
muere antes de llegar a la pubertad.
00:10:54
No te crees las cosas que le pueden pasar
00:10:56
o que llegue un día en que deje de caminar.
00:10:59
Esperas al principio que hable algún día,
00:11:02
y no habla,
00:11:04
o que controle finteres
00:11:06
y no hay manera de que los controle.
00:11:08
Entón vas investigando e depois ao final o que vas buscando é que ele viva o mellor posible
00:11:09
Pois se ele necesita moita rehabilitación, buscas que dales moita rehabilitación, moita logopedia
00:11:14
Que se ría moito, aunque a él se ría moito
00:11:20
Tú solo, venga
00:11:22
Bien, campeón, campeón
00:11:24
Campeón, venga
00:11:29
Oh, que bien
00:11:31
Nadie te dice, oi, este niño que necesita rehabilitación
00:11:32
Este niño necesita logopedia, non te dicen nada
00:11:35
no, porque yo, en el fondo
00:11:38
te queda esa sensación de que como
00:11:40
saben que tarde o temprano
00:11:42
fallecerá, no intentan
00:11:44
de luchar por él, entienden?
00:11:46
no intentan de mejorar su calidad de vida, entonces el padre
00:11:48
a nosotros nos ha pasado por lo menos
00:11:50
los que tenemos que estar encima, oye, pero
00:11:51
para que esto no vaya tan rápido
00:11:53
que puedo hacer, por ejemplo, esto
00:11:56
¿verdad Miguel?
00:11:57
Miguel
00:11:59
Miguelón
00:12:00
estás dormido, eh
00:12:04
toma
00:12:07
Isabel nunca se ha resignado
00:12:10
al diagnóstico que le dan los médicos
00:12:12
intenta frenar el avance de la enfermedad
00:12:14
probando todo tipo de técnicas
00:12:16
como la del clapin
00:12:18
que ayuda a su hijo a eliminar la mucosidad
00:12:20
que se acumula en su cuerpo
00:12:22
nosotros entendemos
00:12:23
perfectamente a las familias
00:12:26
que están absolutamente desesperados
00:12:28
que la medicina tradicional no les puede dar
00:12:29
una solución radical en este momento
00:12:32
y buscan por otros lados
00:12:34
pero nuestra obligación es aconsejarles
00:12:36
e intentar tranquilizarlo en o sentido de que se está investigando
00:12:38
e que se en Canadá, en Japón ou en España aparece un tratamento,
00:12:42
serán os primeiros en beneficiarse do tratamento
00:12:47
e estaremos encantados de ofrecérselo.
00:12:49
Pero hoxe en día non hai un tratamento radical
00:12:50
para moitas destas enfermedades,
00:12:53
e unha delas é a enfermedade de Jantar.
00:12:55
O Dr. Campistol é o chefe da unidade de neurología
00:12:57
do Hospital de Sant Joan de Déu.
00:13:01
A pesar de estar en Barcelona,
00:13:03
é o médico que trata ao fillo de Miguel,
00:13:05
que vive en Algeciras
00:13:07
nos sentimos
00:13:08
moi abandonados por el sistema
00:13:17
en nuestro país
00:13:19
yo creo que non están
00:13:21
ni consideradas de algún tipo
00:13:22
por nadie ademais, porque tú vas a un centro de salud
00:13:24
sea el que sea
00:13:27
de cualquier parte del país
00:13:28
en realidad non hai ninguna persona que se ocupe
00:13:30
de digerir
00:13:32
o de saber algo de las enfermedades raras
00:13:35
total, que empiezas a remontar
00:13:37
y tú non sabes
00:13:39
quien es el que se tiene que ocupar de esto
00:13:40
A todos os niveis é un desastre
00:13:42
E te sentes moi abandonado
00:13:44
E te sentes frustrado
00:13:45
A única forma de presionar a administración
00:13:46
Para que mejore a atención a este tipo de enfermos
00:13:52
E se invierta en investigación
00:13:54
É unirse e formar asociaciones de padres
00:13:56
Miguel ha creado unha en Sevilla
00:13:59
Asisten aos congresos internacionales
00:14:01
E buscan as últimas informaciónes
00:14:04
Sobre a enfermedade de seus filhos
00:14:06
Pero tamén escuchan os problemas
00:14:07
De los recién llegados
00:14:10
e nadie está atrevido a dicirnos
00:14:11
o que é en consistencia da enfermedade
00:14:14
entón, ten 7 anos
00:14:15
e já unhas 2 meses prácticamente
00:14:16
a diagnóstico
00:14:18
e dicirnos o que é en consistencia da enfermedade
00:14:22
e como vai ser a enfermedade do meu fillo
00:14:24
hace 2 meses
00:14:26
e de onde sois vosotros?
00:14:26
entón, a mi sempre
00:14:29
o jodido meu é
00:14:30
que se a mi me lo hubieran dicho con 3 anos
00:14:33
se eu tivese tenido a oportunidade
00:14:35
de haberlo dicho máis
00:14:36
bueno, eu penso
00:14:38
Yo como padre, la verdad que antes creía y sabía quién era yo.
00:14:40
En estos momentos, prácticamente no sé quién soy.
00:14:45
Ni sé por dónde puedo salir.
00:14:51
Digo que mañana tendré que luchar, pero en muchos momentos no tengo fuerza.
00:14:54
Y la verdad que sentirse así hoy en día, lo que pasa es que para mí lo más importante es mi hijo.
00:15:00
E me faco moitas preguntas hoxe en día
00:15:06
Pero
00:15:09
A fina sale a él
00:15:10
E eu sei que teño que luchar por aí
00:15:12
E por minha moza e minhas familias tamén
00:15:14
E eu sei que a Ángela algún día se non irá
00:15:17
Pero
00:15:19
Outro que agarramos e tendremos que luchar
00:15:19
Por nosa
00:15:22
Eu sei que
00:15:24
Quén sou hoxe en día
00:15:27
Este tipo de reuniones
00:15:28
Se repite en todo o país
00:15:33
Begoña, a madre de Daniel
00:15:34
já non está tan sola
00:15:37
ha conocido a Sergi e a súa mujer
00:15:38
os pais de Carlita
00:15:41
e a Rosa, a madre de María
00:15:43
os seus filhos están afectados por Niemann-Pick
00:15:45
del tipo
00:15:47
as manos se agarrotan
00:15:48
non poden cerrar os oxos
00:15:50
já non se mantén de pé
00:15:52
é dicir, que a evolución é drástica
00:15:54
e clarísima
00:15:57
é dicir, que todo o manual
00:15:58
se está cumplindo
00:16:00
e iso significa que se abre a porta
00:16:01
e por iso estamos así
00:16:03
e estamos desesperados
00:16:05
eu con Dani é super lento tamén
00:16:07
o sea, vives o dia a dia con ele
00:16:09
e o vives máis
00:16:13
porque hai cosas que non dormen ben
00:16:15
se quejan moito de dolor de cabeça
00:16:17
o estómago
00:16:19
o estómago tamén
00:16:20
o dolor do estómago
00:16:20
e logo, pois, bueno,
00:16:22
encontras que os pés
00:16:23
os separaron máis
00:16:24
Estes pais han conseguido
00:16:26
a implicación de algúns médicos
00:16:29
na investigación do NIMAMPIC
00:16:31
han recaudado fondos para que se mejore
00:16:32
a atención sanitaria dos niños máis afectados
00:16:35
e presionan sin descanso
00:16:37
para que cualquier medicamento
00:16:40
que se este probando fora de España
00:16:41
llegue hasta aquí
00:16:43
e uns pais teñen que luchar por seus filhos
00:16:44
e esa é a tendencia natural
00:16:47
e teñen que tener a súa consciencia tranquila
00:16:48
que están facendo todo o posible
00:16:51
pero tu non teñes tranquila a consciencia?
00:16:52
non, non, porque se podría facer moito máis
00:16:54
primeiro por unha cosa
00:16:56
pero é que se estamos facendo un montón de cosas, Sergio
00:16:57
Para Sergi, o tempo corre máis rápido que para Belón
00:16:59
A Carlita le detectaron a enfermedade hace dos anos
00:17:03
E a súa evolución está sendo rapidísima
00:17:06
É consciente de que non baila como antes
00:17:09
De que se cae moitas veces
00:17:12
De que apenas pode falar
00:17:14
Os dois filhos intuíen que algo malo les pasa
00:17:15
E además perciben a angustia de seus pais
00:17:19
Bueno, has visto a tía, a Carlita?
00:17:21
Ves que o tempo se te acaba
00:17:27
Que cando te dicen
00:17:28
No, vamos a estar investigando
00:17:30
Para sintetizar a proteína que falta
00:17:32
Pero están investigando
00:17:34
Es que me parece que a moi corto plazo
00:17:36
Cinco o seis anos van a obtenerlo
00:17:40
Cando tú sabes que ese tempo ni lo tienes
00:17:41
Esta é a imagen gráfica do Niemann-Pick
00:17:43
A fosforescencia é o acumulo de colesterol
00:17:49
en la célula que deteriora los órganos vitales
00:17:52
y acaba provocando la muerte.
00:17:55
En España no se está ensayando con ningún medicamento
00:17:58
que pueda evitar este acúmulo,
00:18:00
pero el Instituto Bioquímico de Barcelona
00:18:03
ha puesto en marcha un proyecto
00:18:05
que pretende controlar dónde están las mutaciones genéticas
00:18:06
de las familias españolas portadoras del NIMAM-PIC tipo C.
00:18:10
Ahora estudian la mutación de Begoña.
00:18:15
De momento hemos encontrado
00:18:18
sólo la que lleva la que ha heredado de su padre,
00:18:19
En estes momentos nos parece que já hemos encontrado a de la madre,
00:18:22
pero todavía hai que acabar de secuenciar.
00:18:25
E, en principio, leva a mutación máis prevalente, que é a I-1061T.
00:18:29
A leva e a heredou de seu padre, concretamente.
00:18:34
Nos falta por encontrar a mutación de la madre.
00:18:37
A madre esta mutación non a tene.
00:18:39
Evidentemente, tene que tener outra en este gen para que haia un caso afecto, como os contado.
00:18:41
E, entón, en estes momentos nos parece que já hemos encontrado a mutación de la madre
00:18:46
e que tamén tene Daniel.
00:18:50
Este estudio non servirá para curar a los ya afectados,
00:18:54
aunque sí para prevenir que nazcan outros.
00:18:57
Pero para encontrar un medicamento realmente eficaz,
00:19:00
se necesitaría a implicación dos grandes laboratorios farmacéuticos.
00:19:04
Supongo que algunos laboratorios sí,
00:19:07
pero a maioria dos laboratorios,
00:19:09
ou sea, intereses en el mercado,
00:19:11
só tendrás como el neumantip tipo C50 pacientes en toda España,
00:19:12
un economista te dirá que é un fracaso.
00:19:16
A industria farmacéutica calcula que o gasto en investigación
00:19:19
e o desarrollo de cada medicamento
00:19:25
asciende a unos 500 millóns de euros.
00:19:27
Pero algúns pequenos laboratorios como este, Genetrix,
00:19:32
creen que a investigación de enfermedades raras
00:19:36
pode asumirse con unha colaboración estrecha
00:19:38
dos laboratorios privados e as instituciones públicas.
00:19:41
Para un laboratorio grande,
00:19:45
embarcarse en unha acción un pouco singular
00:19:48
de unha enfermedade rara ou pouco conocida
00:19:50
ou con pocos pacientes,
00:19:54
eu creo que é todo moito máis complexo.
00:19:56
Tiene que pasar por unhas decisiones,
00:19:58
por unhos comités
00:20:00
moito máis difíciles de tomar a decisión
00:20:01
que unha empresa tan pequena como a nosa
00:20:03
en a que os promotores tenemos moito que dizer.
00:20:05
Os investigadores de Genetrix
00:20:09
ten a súa disposición
00:20:11
toda a infraestructura
00:20:13
do Centro Superior de Investigaciones Científicas
00:20:14
e unha de sus funciones
00:20:17
é investigar a epidermólisis bullosa,
00:20:19
unha enfermedade da pele.
00:20:22
Este laboratorio trabaja codo con codo
00:20:24
con a Asociación de Padres de Personas que Padecen esta Enfermedad.
00:20:26
Pero eu creo que o conocer as persoas é definitivo,
00:20:31
é que te cambia hasta a escala de valores, diría eu.
00:20:33
É que chegas a un compromiso personal que dices,
00:20:36
te sentas con tus compañeros e dices,
00:20:40
lo tenemos que hacer.
00:20:42
Eu creo que estar en contacto con a Asociación de Pacientes Afectados
00:20:44
de un proxecto en que estás metido é absolutamente definitivo.
00:20:48
os pais de Íñigo
00:20:52
están en contacto con Genetrix
00:20:56
llevan 14 anos luchando
00:20:58
para que se encuentre un fármaco
00:21:01
que ayude a seu fillo
00:21:02
as llagas do seu corpo
00:21:03
le obrigan a ir sempre vendado
00:21:05
as suas mãos están moi afectadas
00:21:07
sin embargo, é un gran dibujante
00:21:09
sorprende de Íñigo
00:21:12
o seu optimismo
00:21:14
e tamén a sua capacidade para soportar o dolor
00:21:15
pois non
00:21:18
non sentes nada máis que
00:21:20
cando te pegas un golpe
00:21:22
en algún sitio,
00:21:24
en alguna herida que tienes,
00:21:25
ou te la haces,
00:21:27
ou así, ou nisiquera eso.
00:21:29
A veces, pois, te has hecho unha herida
00:21:31
e non notas hasta que te tocas,
00:21:33
ou así.
00:21:35
Pero, o sea, así, sentado,
00:21:36
ou así, pois, non
00:21:39
non sientes que te duela.
00:21:41
A veces,
00:21:45
lo ves
00:21:47
sin vendas, lleno de heridas,
00:21:49
Nunca, ni un solo día de su vida
00:21:51
Ha estado sin heridas
00:21:53
Todos los días de su vida
00:21:54
Absolutamente todos durante 14 años
00:21:57
Ha tenido heridas abiertas en el cuerpo
00:21:59
Y no solo una, muchas más
00:22:01
Yo lo que no entiendo es como puede andar
00:22:03
Con esos pies que tiene habitualmente
00:22:05
Porque los tiene siempre llenos de heridas
00:22:07
Y como se puede mover
00:22:09
Y como puede decir que bueno, que no importa
00:22:10
Que no lo nota
00:22:13
Hace mucho tiempo que decidieron
00:22:14
Vendar entero a Íñigo
00:22:18
Para que su vida fuera más normal
00:22:20
e pudiera jugar con outros niños
00:22:22
sin medo ás heridas.
00:22:24
As vendas son tan gruesas
00:22:26
que en verano pasa muchísimo calor,
00:22:27
pero merece a pena.
00:22:30
He visto a niños que, por exemplo,
00:22:32
non se mueven moito
00:22:34
e están sentados todo o día,
00:22:35
pero me parece mellor así,
00:22:39
porque a enfermedade
00:22:41
deja de ser un problema tan grande.
00:22:42
Entre todos han ideado
00:22:47
incluso un flotador
00:22:49
para que pueda bañarse en la piscina
00:22:50
sin hundirse.
00:22:52
É un niño mi optimista, sempre ha sido mi optimista.
00:22:54
Ele se ve como un niño completamente normal.
00:22:59
De hecho, cando le dieron la minusvalía,
00:23:03
cando era pequeno,
00:23:09
pedimos unha certificación de minusvalía.
00:23:10
Como que le parecía máis minusvalido,
00:23:14
yo, pues yo no sé minusvalido.
00:23:17
Entón, ele se ve fantástico,
00:23:19
Le parece que lleva unha vida moi normal
00:23:23
A Íñigo le han operado varias veces de las manos
00:23:27
E cuatro veces del esófago
00:23:32
Pero a decisión que ha cambiado a súa vida
00:23:34
Foi a operación de estómago
00:23:38
Tengo un tubo en el estómago
00:23:40
O sea que un tubo de silicón
00:23:47
Que tengo un agujero en el estómago
00:23:50
e ese tubo
00:23:53
pues
00:23:57
tiene varios orificios
00:23:58
entonces hay uno pequeñito
00:24:01
que es para las medicinas
00:24:03
y que con las jeringas me pueden meter
00:24:04
y eso
00:24:07
y otro más grande que hay
00:24:07
pues tenemos jeringas así especiales
00:24:10
más grandes
00:24:13
que con eso por ejemplo ponen un puré
00:24:14
o unos batidos especiales
00:24:17
que tengo yo así con proteínas
00:24:19
y cosas de esas
00:24:21
que lo coges con la jeringa
00:24:21
e me lo matas así
00:24:24
Íñigo non se pierde
00:24:25
unha buena comida
00:24:30
pode saborear os alimentos
00:24:31
pero sin ingerirlos
00:24:33
e moitas veces
00:24:34
cando já con moito esforzo
00:24:37
habíamos conseguido
00:24:39
que se medio tomase o puré
00:24:40
pois al final se atragantaba
00:24:41
e lo echaba todo
00:24:44
e había que volver a empezar
00:24:44
e era moi estresante para toda a familia
00:24:46
así que estamos moi contentos
00:24:49
con a astro
00:24:51
moi contento, ser o primeiro
00:24:52
bueno, cando chegou ao colegio con o regasto
00:24:54
se lo has contado?
00:24:59
non, non
00:25:00
en vez de tener que beberse o batido
00:25:01
no colegio, pois os demas
00:25:04
les puseron espinacas e nada
00:25:06
e entón todos os amigos
00:25:08
llegaron á casa dicendo á súa madre que querían un tubito
00:25:10
como o de Íñigo, que podían non tomar espinacas
00:25:12
non tomar non sei que, beberse a Coca-Cola
00:25:14
e que as cousas que non le gustaban
00:25:16
se lo ponían por el tubo
00:25:18
e iba enseñando, se levantaba
00:25:19
la camiseta del colegio
00:25:21
sin ningún pudor
00:25:22
en vez de estar todo preocupado
00:25:23
a Tano enseñaba
00:25:26
mirar, mirar, por aquí como
00:25:26
hay unos 100 casos
00:25:28
de epidermólisis bullosa
00:25:32
como el de Íñigo en España
00:25:33
la experiencia de Nieves
00:25:35
ha servido a muchas otras madres
00:25:37
Eugenia ha conocido hoy a Íñigo
00:25:39
y lo ha hecho porque su hijo Luis
00:25:42
sufre la misma enfermedad
00:25:43
a Luis ni hay que vendarlo entero
00:25:45
ni tiene de momento problemas para comer
00:25:47
Pero as dous madres
00:25:49
Empiezan a compartir as mesmas experiencias
00:25:50
Pois de repente le ves como que va mejorando
00:25:53
E se le van secando as ampollas
00:25:55
E se le están curando
00:25:56
E tal, e ya casi non le queda nada
00:25:58
E ao día seguinte le quitas
00:26:01
E está entero lleno de heridas
00:26:02
Entón
00:26:04
Te entra unha flojera en as piernas
00:26:05
A mi me
00:26:08
Me flaqueaban as piernas, non podía
00:26:10
E bueno, me rindo, eu decía, me rindo
00:26:12
Me rindo, me rindo, non puedo, me rindo
00:26:14
E bueno, me rindo
00:26:16
e que?
00:26:17
e que hacemos?
00:26:18
e que dimestá
00:26:19
e que profundamente digo
00:26:20
esto está hoy así
00:26:20
e mañana estará peor
00:26:22
ou cando está moi bien
00:26:23
a cara que non tine nada
00:26:24
hai momentos en la cara
00:26:25
que sin la cara
00:26:26
nada
00:26:26
e que dimestá
00:26:27
e que dimestá
00:26:28
exactamente
00:26:29
e entón digo
00:26:30
bueno, pero mañana estará
00:26:31
como dicendo
00:26:32
sei que le van a salir
00:26:33
máis
00:26:34
sobre todo eso
00:26:35
la sensación de que
00:26:36
se está curando
00:26:37
e que bien
00:26:38
e se le están secando
00:26:39
todas as heriditas
00:26:40
e al día siguiente
00:26:41
le quitas la ropa
00:26:42
e es que está lleno
00:26:43
de ampollas
00:26:44
de arriba a abajo
00:26:45
como é posible
00:26:46
se lo damos a Indy?
00:26:47
no
00:26:49
se lo damos a Indy?
00:26:50
no, que no
00:26:53
yo a Íñigo no lo conocía hasta ayer
00:26:53
y la verdad es que si
00:26:55
yo en un principio
00:26:56
no quería conocer a niños mayores
00:26:57
de hecho todavía no he ido
00:26:59
a ninguna jornada de convivencia
00:27:00
pues porque no sé
00:27:02
pero bueno
00:27:03
para adelante
00:27:04
y yo confío en las terapias génicas
00:27:05
y confío que
00:27:06
la medicina avanza mucho
00:27:07
y que no sabemos
00:27:09
si tiene por qué ser mi caso o no
00:27:10
ahora le echamos el manganato
00:27:12
que es un desinfectante
00:27:23
Luis tiene dos años
00:27:24
pero aun non se atreve a ponerse de pie
00:27:27
porque le duelen demasiado las heridas
00:27:29
cada día
00:27:31
Eugenia y su marido
00:27:34
emplean más de media hora en bañarlo
00:27:35
y curarle una a una
00:27:38
todas las ampollas
00:27:39
esta es una de las primeras palabras
00:27:41
que ha aprendido a pronunciar Luis
00:27:48
É difícil para un padre acostumbrarse a ver o corpo de un hijo completamente llagado
00:27:50
Pero se algo han aprendido desde que nació Luis
00:27:56
É llevar con naturalidade esta situación
00:27:58
Porque a vida non les dá alternativa
00:28:01
No caso de Nieves, já son 14 anos dedicando unha hora diaria a curar a Íñigo
00:28:04
Se van curando, pero non é que le sale unha herida e le dura dois meses
00:28:12
sino que a veces se le curan en unha semana
00:28:21
e a veces estas seis meses.
00:28:23
As heridas nas axilas
00:28:27
las tienes desde hace seis meses, por lo menos.
00:28:29
O material de cura que se necesita
00:28:34
é moito
00:28:36
e o coste moi elevado.
00:28:37
Nieves se gasta seis mil euros al ano
00:28:39
só en vendas e medicamentos.
00:28:41
Íñigo, despois de tanto tempo,
00:28:46
colabora en os vendajes.
00:28:48
Esta é unha máis de sus tareas diarias.
00:28:50
O que quero
00:28:57
é que ele sea feliz
00:28:58
con su enfermedad. Mi esperanza
00:29:00
es que él pueda vivir solo
00:29:02
en su casa, por supuesto
00:29:04
con ayuda externa, evidentemente
00:29:06
él no va a poder
00:29:08
cocinar, o no va a poder
00:29:09
limpiar la casa,
00:29:13
pero si alguien le ayuda a ello
00:29:14
yo espero que pueda ser autónomo,
00:29:16
que pueda estudiar una carrera y que pueda
00:29:18
vivir de su trabajo, y que
00:29:20
lleve una vida
00:29:22
como el resto del mundo, con las mismas
00:29:23
preocupaciones, con su hipoteca
00:29:26
e con o seu horario de trabalho
00:29:28
e con as preocupacións que ten todo o mundo.
00:29:30
Eu creo que podemos conseguirlo.
00:29:33
Eu estou convencida
00:29:36
de que o Íñigo vai ser capaz de vivir de forma autónoma.
00:29:37
Vivo o dia a dia.
00:29:51
O sea, disfruto o dia a dia.
00:29:53
Antes,
00:29:55
cualquier coisa,
00:29:58
siempre pensaba en el mañana
00:29:59
ahora no
00:30:01
no lo dejo para mañana
00:30:03
lo que puedo hacer hoy no lo dejo para mañana
00:30:05
porque no sé cuándo
00:30:07
va a ser su limitación
00:30:09
como no lo sé
00:30:11
pues
00:30:13
lo mejor es
00:30:15
disfrutar
00:30:17
y dentro de ese disfrute
00:30:18
luchar
00:30:21
a medida que pasa el tiempo
00:30:21
los sentimientos tanto de Begoña
00:30:27
como de Antonio, van cambiando
00:30:29
han pasado muchas cosas
00:30:31
en este año, muchas, muchas
00:30:33
supongo que me ha durado más
00:30:35
la ilusión
00:30:37
no la quiero perder
00:30:39
pero
00:30:41
hay a veces que la pierdo
00:30:44
y
00:30:47
sigo diciendo que
00:30:48
no me va a vencer
00:30:51
pero que
00:30:54
veo as cousas moi diferentes
00:30:57
non sei porque
00:31:00
supongo que por
00:31:04
as ilusiones, as desilusiones
00:31:06
que he tenido
00:31:08
pero que
00:31:09
seguiré luchando
00:31:11
evidentemente por mi hijo
00:31:13
te acuerdas cando veníamos antes
00:31:16
moito por aquí, cariño?
00:31:20
ah, si, a cazar
00:31:22
a cazar, non, cariño
00:31:23
aquí non se pode cazar
00:31:25
aquí veníamos a buscar espárragos
00:31:27
e a pasear, te acuerdas?
00:31:30
Nosotros nos sentimos
00:31:32
impotentes
00:31:34
se pode dicir así
00:31:36
pero realmente
00:31:38
pensamos de que
00:31:40
de que, bueno
00:31:42
de que, es que no hay
00:31:44
palabras para explicar
00:31:46
el ver como un hijo
00:31:47
poco a poco
00:31:49
lo está perdiendo todo lo que podría
00:31:51
tener si no fuera
00:31:56
por esto
00:31:58
Daniel ha tenido que dejar
00:31:58
Su escuela de siempre
00:32:08
Aparentemente los cambios no son muchos
00:32:09
Pero ya no puede seguir el ritmo de aprendizaje normal
00:32:12
Y va a una escuela especial
00:32:14
Eso te lo explican también
00:32:16
Claro
00:32:18
Para que no se te olvide
00:32:19
Pues yo hice una ficha como esta
00:32:21
No coordina tanto las cosas
00:32:23
non explica
00:32:26
non se sabe
00:32:31
expresar ben
00:32:32
Canto vale?
00:32:33
33.000
00:32:35
300.000 pesetas
00:32:37
300 euros
00:32:40
300 euros
00:32:43
Despois, pois
00:32:44
o tema do fútbol
00:32:48
o teñe que deixar totalmente
00:32:50
porque non correu o suficiente
00:32:51
para facer ningún partido
00:32:54
se atabala moito
00:32:55
sobre todo cando se teñe
00:32:59
de colocar de centro
00:33:02
delantero
00:33:03
va lentamente
00:33:04
pero cada día se aprecia algo
00:33:08
de la enfermedad
00:33:11
cada día te va dicendo
00:33:13
acuérdate que estoy aquí
00:33:14
non te deixa que te olvides
00:33:16
un pouco, porque en cada momento
00:33:19
hai algo que te lo hace recordar
00:33:21
Guardiola
00:33:23
de la Peña
00:33:25
Roger, el alberardo
00:33:26
Daniel, como casi todos los niños
00:33:29
Siempre ha querido ser futbolista
00:33:32
Y es un auténtico forofo del Barça
00:33:34
Stoikov, Rivaldo, Pizzi, Johnny Anderson
00:33:36
Creo que Daniel es feliz
00:33:42
Hoy por hoy es feliz Daniel
00:33:44
Hay momentos que realmente
00:33:46
Es muy consciente de lo que le está pasando
00:33:49
al principio pensaba que non
00:33:55
que non era consciente
00:33:57
que bueno
00:34:01
que lo pasábamos nosotros
00:34:02
máis mal que el
00:34:04
pero realmente
00:34:05
sobre todo cando le duele algo
00:34:07
ou así
00:34:10
realmente é moi consciente
00:34:11
e se asusta
00:34:13
Deberían ser tan perfectas
00:34:25
Porque voy a perder la cabeza
00:34:28
Yo cuido de él
00:34:31
Y él cuida de mí
00:34:38
Si alguien le pega a mi hermano
00:34:41
Lo sirve contra mí
00:34:44
Eso lo tiene seguro él
00:34:45
Quien te toque tato
00:34:48
Va a puñetazo
00:34:50
Le tengo mucho pánico
00:34:51
a vermelo
00:34:55
en unha cama que non se poda mover.
00:34:57
Le tengo moito pánico.
00:35:01
Tengo medo.
00:35:03
Espero non verlo.
00:35:05
E farei o posible para non verlo.
00:35:08
É unha morte tan lenta
00:35:14
e tan cruel
00:35:15
que...
00:35:16
É que non...
00:35:19
Non podo pensar que
00:35:20
non vai haber nada.
00:35:22
Tengo que pensar que sí
00:35:24
A los padres
00:35:26
E o que é máis importante
00:35:34
É tener os moi ben informados
00:35:35
Tener tempo para sentarte
00:35:38
Explicarles que é o que se pode facer
00:35:40
Que investigaciones están facendo
00:35:43
Se hai algún ensayo terapéutico
00:35:45
Isto en general
00:35:48
Pois se queren participar
00:35:48
Tienes que intentar que podan participar
00:35:50
E colaborar con ellos
00:35:53
Pero desgraciadamente
00:35:54
para esta enfermedade
00:35:56
e para moitas outras enfermedades
00:35:59
porque en enfermedades raras hai 5.000
00:36:01
pois que pocos tratamentos efectivos
00:36:02
tenemos
00:36:06
e que pocos ensaios terapéuticos hai
00:36:07
e a amilina?
00:36:10
que sabe de la amilina?
00:36:14
é que eu ouido moitos informes
00:36:15
de que estes niños
00:36:17
digo, a lo mejor
00:36:19
ponéndole amilina
00:36:22
a ver, incluso nas disminizantes
00:36:24
¿no se ha logrado saber
00:36:28
ni crear mielina artificial?
00:36:31
y tú no le vas a dar mielina
00:36:33
porque no existe
00:36:35
y si te dicen que existe, te enredan
00:36:36
no existe
00:36:38
no existe
00:36:39
¿de verdad?
00:36:40
no
00:36:45
Begoña hace miles de preguntas
00:36:45
en busca de una solución
00:36:48
pero yo no entiendo de ética
00:36:50
yo no entiendo de que sea malo
00:36:52
bueno, yo solo entiendo de que
00:36:55
é o único que hai agora mesmo para o meu hijo.
00:36:57
O sea, non quero esperar que pase máis tempo, non?
00:37:01
Quero algo já.
00:37:06
Nas enfermedades raras, á veces, a angustia é tal
00:37:09
que se pretende que se salten todas esas cosas
00:37:12
porque é o único enganche que tiene a vida dese paciente, por exemplo.
00:37:14
E iso é moi difícil porque existen as normas, existen as leis.
00:37:19
Non se pode dar un tratamento se non se ha demostrado a súa seguridade.
00:37:21
ya no digo su eficacia o su eficacia parcial,
00:37:25
pero al menos su seguridad, o sea, que no es tóxico.
00:37:27
Manuel Posadas entiende la angustia de estos padres.
00:37:32
Dirige el nuevo centro de enfermedades raras
00:37:35
que ha creado el Ministerio de Sanidad.
00:37:37
Este centro quiere dar respuesta
00:37:40
a las necesidades de estos pacientes.
00:37:42
Todo lo que se asocia a que son pocos
00:37:48
dentro de un marco social
00:37:50
conlleva desinterés, por decirlo de alguna manera,
00:37:51
y desinterés en casi todas las áreas.
00:37:55
Desinterés desde o punto de vista científico
00:37:56
Porque é difícil conseguir moitos enfermos
00:37:59
Por tanto, nunca podo montar un proxecto de investigación
00:38:01
Que sea importante e que sea competitivo para conseguir moitos fondos
00:38:04
É difícil desde o punto de vista asistencial
00:38:07
Porque os médicos, cando se estudian as carreras
00:38:10
Estudian generalmente as cousas frecuentes
00:38:12
As cousas infrecuentes se pasan sobre elas
00:38:14
Porque en unha carrera non podes estudiar as mil enfermedades que hai
00:38:16
A industria farmacéutica, pasa igual
00:38:19
A industria farmacéutica a interesa invertir
00:38:21
Onde vai poder vender moitos medicamentos
00:38:22
onde non venden medicamentos
00:38:25
porque hai moi pocos pacientes detrás
00:38:26
tampouco facen unha labor de inversión de miles de millóns de dólares
00:38:27
ser pocos é casi sinónimo de tener pouco interés
00:38:30
ser pouco interesante para a sociedade en todas as áreas
00:38:33
o máis importante para o centro
00:38:35
é intentar evitar estas situaciones
00:38:41
os seus objetivos son priorizar a investigación
00:38:43
e dar todo tipo de información a estes pacientes
00:38:46
a través da página web que han creado
00:38:49
FIDE só tenía dois anos
00:38:51
cando le diagnosticaron unha porfilia congénita de Guter
00:38:55
Una enfermedad rara que le afectaba a la piel
00:38:58
Era una niña alegre y guapa
00:39:01
Pero en muy poco tiempo
00:39:04
Sus padres vieron como perdía las manos y parte de la cara
00:39:05
Sin que nadie pudiera hacer nada para evitarlo
00:39:09
Se hace una herida sale la costra
00:39:12
Y a raíz de la costra, cuando cae la costra
00:39:14
Ves que ha caído parte de piel
00:39:19
O en caso de los dedos, parte de los miembros de los dedos
00:39:21
o nariz
00:39:27
pero son eso
00:39:28
son heridas
00:39:30
que se van
00:39:31
pequeñas úlceras
00:39:32
y todo eso
00:39:34
se van comiendo
00:39:34
se va comiendo la piel
00:39:35
Los médicos no saben
00:39:36
que desencadena la enfermedad
00:39:40
ni como puede evolucionar
00:39:41
porque no hay casos
00:39:43
con los que investigar
00:39:44
Igual que hace
00:39:45
un tiempo de bebé
00:39:48
se me despertó
00:39:51
y no se pudo hacer nada
00:39:52
pues ahora mismo
00:39:53
tengo mi situación
00:39:55
mucho más estable
00:39:56
y me planteo el hecho
00:39:57
de que esto
00:39:59
no es algo que está corregido
00:40:01
ni que está eliminado
00:40:04
ni nada, está ahí
00:40:05
pero de que se me vuelva a despertar
00:40:06
se lo pregunto, no lo saben
00:40:08
es que no saben
00:40:10
la evolución que va a tener
00:40:13
¿Que me llevo mi coche o que?
00:40:14
FIDE sólo conoce
00:40:18
otro caso tan grave como el suyo en España
00:40:19
puede que haya más
00:40:21
pero no se dejan ver
00:40:23
Nunca me escondío
00:40:24
Nunca tenía problema en decir
00:40:27
Lo que me pasa, lo que tengo
00:40:30
E entón
00:40:31
Lo que quero é
00:40:34
Que a raíz de lo que
00:40:36
De lo que me pasa e de lo que tengo
00:40:37
Se haga, se trate de solucionar algo
00:40:39
Ya non é por mi
00:40:42
Se é que eu o teño assimilado
00:40:44
E eu sou así, seré así
00:40:45
A mi, eu creo que agora me vienen
00:40:47
E me dicen
00:40:50
Que me van a poner, que non sei, unha cara nova
00:40:50
ou algo
00:40:54
toda a vida sendo así
00:40:54
non o sei
00:40:56
pero que
00:40:58
quero que vean que hai que solucionarlos
00:41:00
para os que vienen detrás
00:41:03
non me gustaría que
00:41:04
que se vean
00:41:06
en o mesmo caso que me visto
00:41:08
esta dolencia
00:41:09
é tan desconocida
00:41:12
que se escriben barbaridades sobre ella
00:41:13
en internet la comparan con el vampirismo
00:41:16
porque dicen que los que la tienen
00:41:19
non poden exponerse al sol
00:41:20
Es que dice, a mojo, se viviese esta en un cuarto oscuro
00:41:22
Hubierase estado perfecta
00:41:26
Non me lo han dicho
00:41:28
Nadie me lo ha asegurado
00:41:29
Nadie, nadie
00:41:31
Entón, tamén me dijeron que non iba a vivir
00:41:32
E estou aquí
00:41:34
Entón, é que estou en un cuarto oscuro e que me muera
00:41:36
Desde logo Fide ha decidido non vivir encerrada en un cuarto oscuro
00:41:39
Tiene 26 años
00:41:45
E como a maioria das chicas de súa edad
00:41:46
Se vuelve loca con a música pop
00:41:49
É unha fan incondicional de Carlos Baute
00:41:51
e ha conseguido conocerlo personalmente.
00:41:53
Ai, non sei que, e abrazándome,
00:41:57
e me dize moitas gracias porque me dize
00:42:04
e tu, tu, tu que é lo que tene?
00:42:06
E eu, eu, eu, eu que tengo, eu que tengo,
00:42:09
digo, digo, ah, digo, te refiro a isto,
00:42:13
digo, é unha porfiria eritropoietica con genita de Gute,
00:42:15
dize, de Gute, non de Baute,
00:42:19
digo, non, non, de Gute, de Baute, nada.
00:42:20
E dices, pois te quero un mordido
00:42:23
E dices, sabes
00:42:26
Te quero un montón
00:42:28
E tal miro un montón
00:42:29
E dices, espera, espera
00:42:31
El miro la eres tú, no?
00:42:33
El afán soy yo, no?
00:42:34
Ola, pibes
00:42:37
Pasa
00:42:39
Soy así
00:42:39
Primero soy así
00:42:42
Quiero que me vean así
00:42:44
Y voy a afrontar las cosas siendo así
00:42:46
Vamos a poner el movi aquí
00:42:48
Se gusta novio
00:42:51
De las caídas
00:42:51
e de los palos
00:42:57
é onde máis aprendido
00:42:58
e onde máis valora a vida
00:43:02
e o que máis me gusta
00:43:03
no principio é o único que tengo
00:43:06
a vida
00:43:08
é o que quero disfrutarla
00:43:09
quero vivirla
00:43:12
e no modo
00:43:13
a verdad é que non teño ningún problema
00:43:15
choca, choca
00:43:18
decir, no tengo ningún problema
00:43:20
e se dices a alguien
00:43:22
es que yo no tengo ningún problema
00:43:24
y te quedan así, como que no tienes un problema
00:43:25
es un problema, no lo veo problema
00:43:27
en un pueblo de Alicante
00:43:30
toca a Carlos Baute
00:43:36
ni Fide ni sus amigas se lo van a perder
00:43:37
Fide ya se ha acostumbrado a convivir
00:43:40
con la expectación que le dan
00:43:42
pero es que además no es nada vergonzosa
00:43:44
estozuda y consigue lo que quiera
00:43:46
Vení, vencamos e nos echa un patozo.
00:43:49
Pasa, mira que tine unha tarjeta.
00:43:57
Como te hace?
00:44:02
Recibí unha tarjeta tuña de Navidad.
00:44:03
Si, hace tempo, en Dixembre, non?
00:44:05
En Dixembre, Navidad.
00:44:07
E para?
00:44:08
Para Vanessa.
00:44:09
Doble S.
00:44:11
En cierto modo, me sinto identificada como ellos.
00:44:12
Eu, cando salgo a la calle,
00:44:14
me miro a mi e todo iso.
00:44:15
Nada tiene que ver, pero...
00:44:18
De certo modo, non sei, non, me gusta, me gusta
00:44:20
E o que me gusta, me gusta conseguirlo
00:44:25
E me gusta conocer esa persona
00:44:30
E se teñe oportunidade de falar e de cruzar unhas palabras e saber como é
00:44:32
Que se oiga en España, venga!
00:44:54
Abre, abre.
00:45:02
Abre los.
00:45:04
Non podo, mamá.
00:45:05
Tienes que abrir los, hijo.
00:45:07
No, pero así, no tú.
00:45:09
Tienes que abrir los solos, hijo.
00:45:10
Antonio ha acompañado hoy a Daniel
00:45:13
a la prueba del electroencefalograma
00:45:15
que determinará si los temblores que últimamente sufre
00:45:17
son crisis epilépticas.
00:45:20
agora só queda esperar o resultado
00:45:22
para Antonio
00:45:25
é un momento difícil
00:45:29
porque o electro pode ser a confirmación
00:45:30
definitiva de que a enfermedade
00:45:33
chegou ao cérebro
00:45:34
a ver, estábamos con unha ou dous crisis
00:45:35
de brazo e perna direita
00:45:41
a semana
00:45:42
daquellas de saltar
00:45:43
Dani, quantas en faz?
00:45:45
menos ou menos unha ou dous a semana?
00:45:47
si
00:45:49
Dani, vale
00:45:49
Ah, e faces un regime
00:45:51
Que guapo, és guapísimo
00:45:54
Ah, agora sabes que como?
00:45:57
Como? Verdura
00:46:00
Primeiro, para o matin me tomo un zumo natural
00:46:01
Si
00:46:07
E depois para o...
00:46:08
Dani é consciente de que se teña que adelgazar para melhorar a súa saúde
00:46:12
Pero os resultados son concluyentes
00:46:15
En el electro nos confirma lo que ya esperábamos.
00:46:18
Entonces ahora Dani, que es muy guapo,
00:46:23
se tomará una pastilla por la mañana y una pastilla por la noche de carbamazepina.
00:46:25
Pero lo que sí es importante es que anotéis,
00:46:31
hagáis un calendario de crisis para saber si con esta medicación desaparecen o no desaparecen.
00:46:36
Esta es la evolución natural que padecen los niños afectados por NIMAM-PIC tipo C.
00:46:42
a epilepsia é un passo máis
00:46:47
na afectación das neuronas
00:46:49
já verás
00:46:51
cando estés delgadito
00:46:53
é que cando estés delgadito
00:46:54
a mellor necesitarás menos cantidad de pastil
00:46:57
por iso eu le pongo ben poquita
00:46:59
estarás guapísimo cando estés delgadito
00:47:01
seguro
00:47:04
Susana é pediatra
00:47:06
ela cree que é fundamental
00:47:11
que se establezca unha confianza moi forte
00:47:13
entre o médico e os pais de un niño
00:47:15
con unha enfermedade rara
00:47:17
Y Susana habla con conocimiento de causa
00:47:18
Su hijo Xavier
00:47:22
Solo tenía seis años cuando murió
00:47:23
Fue una noche de reyes
00:47:25
Eligió esta playa para tirar sus cenizas
00:47:27
Cuando yo acudí con Xavier al hospital
00:47:30
La noche del día cinco
00:47:34
Pues entonces
00:47:37
Él estaba cantando, estaba bien
00:47:38
Pensábamos que Máximo tenía una pulmonía
00:47:40
Y entre medio de todo esto
00:47:42
Pues
00:47:44
Él me dijo, mamá
00:47:44
Por primera vez me dijo,
00:47:47
mamá, mañana estaré en el cielo.
00:47:49
Yo le dije, no, mañana abriremos los juguetes de Reyes,
00:47:52
pero realmente, o sea,
00:47:55
al día siguiente estaba en el cielo.
00:47:56
Susana es médico,
00:48:01
pero igual que todas las madres con un niño enfermo terminal,
00:48:02
ha tenido que aguantar de sus compañeros de profesión
00:48:06
la falta de información.
00:48:08
Falta a veces el saber escuchar,
00:48:11
que no es lo mismo que oír, sino escuchar.
00:48:13
El saber transmitir esperanza,
00:48:15
que no quiere decir engañar,
00:48:18
tú tienes que dar un diagnóstico, si lo tienes
00:48:19
y si no lo sabes el diagnóstico
00:48:21
hay que decir, señora, no sabemos
00:48:23
lo que tiene, pero vamos a buscar
00:48:25
pero lo que no se puede hacer, por ejemplo, es
00:48:27
engañar, ¿no? y que si no se lo creen
00:48:29
al médico que le está diciendo esto, que se lo digan
00:48:31
mire, oiga, yo no me lo creo, que se lo digan
00:48:33
no me lo creo, deme usted más pruebas
00:48:35
para que yo me lo pueda creer, que se lo digan
00:48:37
a él. Si no existe respuesta
00:48:39
médica, sólo queda aceptar la muerte
00:48:41
y aprovechar el tiempo que les queda
00:48:43
a los niños. La muerte
00:48:45
está ahí, está ahí para ellos y para todo
00:48:47
y para todo el mundo
00:48:49
entonces, vives el presente, disfrutas de las cosas
00:48:50
de cada día, que muchas veces no hacemos
00:48:53
siempre vivimos pensando en el futuro
00:48:55
y a partir de ahí
00:48:57
pues intentar conseguir
00:48:59
la máxima felicidad posible
00:49:01
disfrutando de eso, de la vida, de lo que hay
00:49:03
Daniel cumple mañana 14 años
00:49:05
y su padre ha querido darle
00:49:13
una sorpresa
00:49:14
la sorpresa que os han hecho
00:49:15
a ti Daniel, por cierto, cumple años
00:49:17
e a ti, Pedro, por ser o hermano de Daniel
00:49:20
é que podáis
00:49:23
pasar
00:49:25
o que é a mañana
00:49:25
no entrenamento que faz
00:49:28
hoxe o Fútbol Club Barcelona
00:49:30
para que podáis
00:49:32
entrenar se se pode
00:49:36
un poquitín con eles
00:49:38
e para que veáis como entrenan
00:49:39
que os pare
00:49:42
hoxe que nos vamos a divertir
00:49:42
É tanta a súa pasión por o Barça
00:49:50
que non sabe como reaccionar
00:49:52
ao ver os jogadores tan cerca.
00:49:54
Já hace dois meses que a doctora Pineda
00:49:57
le recetou as pastillas para a epilepsia
00:49:59
e continua presentando temblores.
00:50:02
Pero hoxe está moi ben
00:50:05
e realmente asombrado.
00:50:06
Apenas sabe que facer
00:50:08
cando se ve ao lado do entrenador do Barça.
00:50:09
En unhas horas, Daniel já tendrá 14 anos.
00:50:12
A pesar de súa enfermedade,
00:50:16
é un joven responsable
00:50:17
e non ha querido desaprovechar a oportunidade de dar seus consexos a bancar.
00:50:19
Hemos entrenado ben?
00:50:24
Si.
00:50:25
Si?
00:50:25
Si.
00:50:26
Tu le gustas?
00:50:27
Si, ben.
00:50:28
Eu veo os teus partidos.
00:50:29
Si?
00:50:31
Si, por a noite, ás 10,
00:50:31
que me parece que estais facendo todo moi ben.
00:50:35
Si, gracias.
00:50:39
Vais ganando moitos partidos.
00:50:40
É moi difícil, ese equipo.
00:50:43
Pero hemos ganado.
00:50:47
Si.
00:50:48
Tres veces en la Liga de Campeón.
00:50:49
Tú vas a disfrutar mucho de ese equipo.
00:50:51
Sí.
00:50:54
Tú tranquilo, señor Van Gaal.
00:50:55
Hasta pronto.
00:50:58
Hasta pronto.
00:50:59
Es que yo...
00:51:03
Es que yo...
00:51:04
Es que yo con el señor Van Gaal me llevo muy bien, papá.
00:51:06
¿Le ha invitado a tu cumpleaños?
00:51:10
Yo me he acordado de decirlo.
00:51:13
Bueno, el año que viene le vamos a invitar, ¿verdad, cariño?
00:51:15
Claro.
00:51:18
Cada cumpleaños de Daniel
00:51:18
É unha victoria para os seus pais
00:51:20
Un ano máis que poden compartir con ele
00:51:22
É a lucha diaria
00:51:25
Por mantener unha vida que se escapa
00:51:27
Cando ve a mamá
00:51:30
Que estaremos entrenando
00:51:31
Con o campo de la vaca
00:51:33
Cando a mamá o vea
00:51:34
Já o verás
00:51:37
Esos son meus filhos
00:51:38
Já verás, papá
00:51:40
Cando se ama eu
00:51:47
Já verás como vendré aquí
00:51:48
Acoa con elevarse
00:51:50
Acoa con elevarse?
00:51:52
- Autor/es:
- Documentos TV - RTVE
- Subido por:
- Francisco J. M.
- Licencia:
- Reconocimiento - No comercial - Compartir igual
- Visualizaciones:
- 71
- Fecha:
- 5 de junio de 2019 - 0:31
- Visibilidad:
- URL
- Centro:
- IES ALPAJÉS
- Duración:
- 52′ 42″
- Relación de aspecto:
- 4:3 Hasta 2009 fue el estándar utilizado en la televisión PAL; muchas pantallas de ordenador y televisores usan este estándar, erróneamente llamado cuadrado, cuando en la realidad es rectangular o wide.
- Resolución:
- 640x480 píxeles
- Tamaño:
- 299.51 MBytes