Saltar navegación

Activa JavaScript para disfrutar de los vídeos de la Mediateca.

Cuando la vida se escapa

Ajuste de pantalla

El ajuste de pantalla se aprecia al ver el vídeo en pantalla completa. Elige la presentación que más te guste:

Subido el 5 de junio de 2019 por Francisco J. M.

71 visualizaciones



Un acercamiento a la vida de aquellas personas con enfermedades minoritarias: Daniel, un niño de 14 años que padece Niemann Pick tipo C, una enfermedad rara de origen genético que solo la padecen unas 50 personas en España. Los otros protagonistas: Miguel, de 9 años, que padece Síndrome de Hunter; Iñigo, con 14, que sufre Epidermolisis Bullosa, que llena su cuerpo de llagas; y Fidel, de 26 años, que tiene Porfiria Congénita, que le afecta a la piel. No hay fármacos para ellos porque los laboratorios farmacéuticos no invierten dinero en investigar dolencias que afectan a un número tan reducido de pacientes.

Descargar la transcripción

O que é o que é o que é o que é 00:00:00
que apenas se investigan. 00:01:06
Cando a vida se escapa, 00:01:09
recorre a realidade dos enfermos españoles 00:01:11
afectados por unha enfermedade rara 00:01:13
e que, en moitos casos, están condenados a morir. 00:01:15
Non hai fármacos para eles 00:01:19
porque os laboratorios farmacéuticos 00:01:20
non invierten dinero en investigar dolencias 00:01:23
que afectan a un número tan reducido de pacientes. 00:01:25
O síndrome de Hunter, 00:01:29
a epidermolisis bullosa, 00:01:31
a porfiria congénita 00:01:33
ou o Niemann-Pick, 00:01:34
son algúns dos nomes das cerca de 5.000 enfermedades raras detectadas. 00:01:36
Cando a vida se escapa, unha historia que relata e retrata perfectamente, 00:01:43
a través de varios casos, 00:01:49
a situación en que se encuentran moitos españoles que viven angustiados 00:01:50
sen que a ciencia teña dado as respostas adecuadas a la dolencia que sofren. 00:01:55
Con guión de Monse Pau e realización de Pedro Ballesteros, 00:02:02
cando a vida se escapa. 00:02:06
Hola, Pedro. 00:02:08
Como te llamas? 00:02:09
Daniel e Pedro son hermanos. 00:02:10
Nadie le ha explicado a Pedro todavía 00:02:12
que Daniel padece unha enfermedad rara de origen genético 00:02:14
que solo tínen unhas 50 personas en toda España. 00:02:18
Era un bebé normal, 00:02:22
pero aos sete anos empezou a tener problemas de psicomotricidade. 00:02:23
Agora tíne doce 00:02:27
e está sofrendo un proceso de degeneración neuronal 00:02:28
que acabará con sú vida en pouco tempo 00:02:31
se os médicos non encontran antes unha solución. 00:02:33
O sea, mira este manotazo que doi yo, mira. 00:02:36
Hay muchas enfermedades raras, pero cada una me parece que tiene su crueldad, no? 00:02:40
Y la verdad es que el Neman Peak, para mí, es la que más, no? 00:02:45
O sea, yo he catalogado esto, que ellos nacen y están condenados. 00:02:51
Están condenados a morir y las familias estamos condenadas también a sufrir. 00:02:58
Su enfermedad es un Niemann-Pick tipo C. 00:03:06
Se acumula el colesterol en las células, 00:03:10
empieza afectando al bazo 00:03:12
y acaba matando las neuronas. 00:03:14
Daniel es sólo una de las personas 00:03:17
que padecen las más de 5.000 enfermedades raras 00:03:19
que se calcula que existen en España. 00:03:22
Afectan a un número muy reducido de pacientes. 00:03:25
Por eso son muy pocos los científicos 00:03:28
que se dedican a investigarlas. 00:03:30
Encontrar un fármaco que salve la vida de Daniel 00:03:32
significa unha inversión de millóns de euros. 00:03:34
Demasiado dinero para tan pocos enfermos. 00:03:37
Antonio e Begoña, os pais de Daniel, 00:03:41
han organizado un festival benéfico en Lleida 00:03:44
para recaudar fondos. 00:03:47
Se han enterado de que en Manchester 00:03:49
se está experimentando con un novo fármaco 00:03:50
que podría paralizar o avance do Niemann-Pitt. 00:03:53
Con o dinero que consiguen, 00:03:56
volan ásí allí 00:03:57
para que os médicos valoren 00:03:58
se podrían experimentar con Daniel. 00:03:59
A pesar de que os bons resultados 00:04:02
non están probados, esta é a última esperanza 00:04:03
de salvarle a vida. 00:04:06
Cando a vida se escapa. 00:04:10
Ha pasado un ano desde que Daniel volvió de Manchester. 00:04:17
Non o aceptaron nos grupos de experimentación 00:04:27
do fármaco que podría parar o Niman Peak 00:04:29
porque non é inglés. 00:04:32
Así que hoxe, como hace cada dois meses, 00:04:34
viaja en tren desde Lleida para a visita rutinaria 00:04:36
que tiene en el hospital San Joan d'Adeu de Barcelona. 00:04:39
La sala de espera de la unidad de neurología 00:04:45
se ha convertido en un centro de recreo para Daniel. 00:04:47
La doctora Pineda hace ya dos años que sigue su enfermedad. 00:04:51
La evolución es lenta pero imparable. 00:04:55
Anda con más dificultad que hace un año. 00:04:57
Tiene muchos más problemas para avanzar en la escuela 00:05:00
y hace un mes ha empezado a tener temblores 00:05:02
en la parte izquierda de su cuerpo. 00:05:05
O sea, le duele 00:05:07
Pero era calambre 00:05:09
Es como cuando tú haces deporte 00:05:12
que te coge el calambre 00:05:14
Un significante diagnóstico pequeño 00:05:15
que te dé el médico 00:05:20
que han aparecido los temblores y tal 00:05:21
es como una puñalada 00:05:24
que te dan en el corazón 00:05:26
¿Cuánto rato le dura? 00:05:27
Pues nada, esto le dura 00:05:29
uno o dos minutos 00:05:31
¿Entonces duerme un rato? 00:05:33
00:05:38
Isto será epiléptico 00:05:38
Pero só desta parte 00:05:42
Te quita a respiración de golpe 00:05:44
E nese momento 00:05:47
Te tens que contener 00:05:48
Porque non podes llorar 00:05:51
Non podes facer 00:05:52
Sabes que está o teu fillo 00:05:55
Non 00:05:56
Eu creo que non podes prepararte 00:05:57
Nunca 00:05:59
A evolución é que se van parrizando pouco a pouco 00:06:01
Non só a nivel motor 00:06:05
sino tamén a nivel intelectual 00:06:07
e a fase terminal 00:06:09
é como cualquier outra enfermedade 00:06:11
se acaban 00:06:13
fallecendo 00:06:14
pero claro 00:06:16
en un estado 00:06:17
en la cama 00:06:20
e en un estado moi vegetativo 00:06:22
desgraciadamente 00:06:24
cando te anuncia algún cambio 00:06:26
que tú realmente 00:06:29
lo has visto pero non te has querido dar cuenta 00:06:30
e te lo dice ella 00:06:33
Realmente se te pone o nudo na garganta 00:06:35
Porque non sabes 00:06:40
Que é 00:06:42
Ni hasta onde le pode afectar 00:06:43
Ni nada 00:06:46
É moi duro 00:06:47
Eu sei que todo isto teña que pasar 00:06:49
Pero non me acostumbro 00:06:51
Cando me dan 00:06:55
Unha nova señal 00:06:56
De que a enfermedade está avanzando 00:06:57
É doloroso 00:06:59
Moito ben 00:07:02
Hoxe portas uns pantalóns chulis 00:07:02
Begoña continua buscando unha resposta para o seu filho 00:07:05
A pesar de que en Manchester non a encontrou 00:07:08
Como ela, hai moitos outros pais que buscan solucións para os seus filhos dentro e fora de España 00:07:11
Por certo, eu estou aquí, en Francia 00:07:17
É o caso de Miguel 00:07:20
Non tenho nadie que me grave, pero bueno, me gravaré eu 00:07:21
Esta é a primeira vez que ve a Torre Eiffel 00:07:23
A viajado só, pero quer enseñarle a súa mulher como é París 00:07:27
Bonita, eh? 00:07:30
Solo había dinero para uno de los dos porque no es un viaje de placer. 00:07:33
Aquí se celebra un congreso en el que se habla de las últimas investigaciones 00:07:37
sobre el síndrome de Hunter, 00:07:41
una enfermedad degenerativa de origen genético que sufre su hijo. 00:07:43
Miguel es el único español del congreso. 00:07:47
El viaje se lo ha financiado esta asociación de padres. 00:07:50
Una de las pocas sensaciones negativas que me he llevado yo del congreso este, 00:07:53
y es que el único que iba con banderita de España era yo, 00:07:58
y para mi eso no es normal 00:08:02
porque yo soy un padre y punto 00:08:03
y allí aquello estaba lleno 00:08:06
muchas veces cuando me veían esto 00:08:08
me preguntaban que si yo venía 00:08:10
de Madrid un hospital o de donde venían yo 00:08:12
y yo soy un padre 00:08:14
y dice bueno pero profesionales de tu país 00:08:16
vienen 00:08:18
están en Torremolinos allí haciendo un congreso 00:08:18
el de París es solo uno 00:08:22
de los viajes de Miguel 00:08:24
recorre toda España buscando una solución para su hijo 00:08:25
el tiempo es para el 00:08:28
máis que para nadie 00:08:30
unha cuenta atrás 00:08:31
mi vida 00:08:33
só penso que tens que llevar 00:08:35
o acelerador a tope 00:08:38
e correr, e correr, e correr 00:08:39
porque sempre teña que haber un resquicio 00:08:41
unha coisa é que non te queiras engañar a ti mesmo 00:08:43
e outra é que dentro de mi corazón 00:08:45
e de mi mente 00:08:48
eu non vea 00:08:49
vea a ventana aberta 00:08:51
e vea que hai un resquicio de luz 00:08:53
e que mi hijo 00:08:55
dentro do que poda, me poda durar 00:08:56
o tempo que dure o seu padre 00:08:59
e quanto máis tempo, melhor, os dois 00:09:00
e podamos disfrutar 00:09:02
da vida juntos, pero claro 00:09:05
iso é, faça o que tu te entendes 00:09:06
a ir, non? 00:09:09
o que nos vamos a encontrar, non o sei 00:09:10
agora eu me penso a ferrar a cada minuto 00:09:12
de nosa vida 00:09:15
Cuando tú sales con tu hijo 00:09:15
y paseas 00:09:42
la gente 00:09:43
mi forma hasta de apreciar 00:09:45
como nos miraban y nos miran 00:09:47
antes me producía agresividad 00:09:49
hoy día casi 00:09:52
el entorno muchas veces me da 00:09:53
pena por el entorno 00:09:55
porque eu creo que non chegan a saborear a vida 00:09:56
con a mesma intensidade que tú, 00:10:00
que unha chega a saborearla, que unha chega a entenderla. 00:10:04
O síndrome de Hunter é unha enfermedade 00:10:11
que afecta a unos 70 niños en España. 00:10:28
Miguel parecía un bebé normal, 00:10:32
pero as analíticas pronto detectaron 00:10:34
que sofría un acúmulo de mucopolisacáridos 00:10:36
que va destruyendo sus células. 00:10:39
El deterioro empieza a ser evidente 00:10:42
a partir de los tres o cuatro años. 00:10:44
Sus padres ven que no sólo no avanza en el aprendizaje, 00:10:46
sino que va perdiendo lo poco que ya ha adquirido. 00:10:50
La mayoría de estos niños 00:10:52
muere antes de llegar a la pubertad. 00:10:54
No te crees las cosas que le pueden pasar 00:10:56
o que llegue un día en que deje de caminar. 00:10:59
Esperas al principio que hable algún día, 00:11:02
y no habla, 00:11:04
o que controle finteres 00:11:06
y no hay manera de que los controle. 00:11:08
Entón vas investigando e depois ao final o que vas buscando é que ele viva o mellor posible 00:11:09
Pois se ele necesita moita rehabilitación, buscas que dales moita rehabilitación, moita logopedia 00:11:14
Que se ría moito, aunque a él se ría moito 00:11:20
Tú solo, venga 00:11:22
Bien, campeón, campeón 00:11:24
Campeón, venga 00:11:29
Oh, que bien 00:11:31
Nadie te dice, oi, este niño que necesita rehabilitación 00:11:32
Este niño necesita logopedia, non te dicen nada 00:11:35
no, porque yo, en el fondo 00:11:38
te queda esa sensación de que como 00:11:40
saben que tarde o temprano 00:11:42
fallecerá, no intentan 00:11:44
de luchar por él, entienden? 00:11:46
no intentan de mejorar su calidad de vida, entonces el padre 00:11:48
a nosotros nos ha pasado por lo menos 00:11:50
los que tenemos que estar encima, oye, pero 00:11:51
para que esto no vaya tan rápido 00:11:53
que puedo hacer, por ejemplo, esto 00:11:56
¿verdad Miguel? 00:11:57
Miguel 00:11:59
Miguelón 00:12:00
estás dormido, eh 00:12:04
toma 00:12:07
Isabel nunca se ha resignado 00:12:10
al diagnóstico que le dan los médicos 00:12:12
intenta frenar el avance de la enfermedad 00:12:14
probando todo tipo de técnicas 00:12:16
como la del clapin 00:12:18
que ayuda a su hijo a eliminar la mucosidad 00:12:20
que se acumula en su cuerpo 00:12:22
nosotros entendemos 00:12:23
perfectamente a las familias 00:12:26
que están absolutamente desesperados 00:12:28
que la medicina tradicional no les puede dar 00:12:29
una solución radical en este momento 00:12:32
y buscan por otros lados 00:12:34
pero nuestra obligación es aconsejarles 00:12:36
e intentar tranquilizarlo en o sentido de que se está investigando 00:12:38
e que se en Canadá, en Japón ou en España aparece un tratamento, 00:12:42
serán os primeiros en beneficiarse do tratamento 00:12:47
e estaremos encantados de ofrecérselo. 00:12:49
Pero hoxe en día non hai un tratamento radical 00:12:50
para moitas destas enfermedades, 00:12:53
e unha delas é a enfermedade de Jantar. 00:12:55
O Dr. Campistol é o chefe da unidade de neurología 00:12:57
do Hospital de Sant Joan de Déu. 00:13:01
A pesar de estar en Barcelona, 00:13:03
é o médico que trata ao fillo de Miguel, 00:13:05
que vive en Algeciras 00:13:07
nos sentimos 00:13:08
moi abandonados por el sistema 00:13:17
en nuestro país 00:13:19
yo creo que non están 00:13:21
ni consideradas de algún tipo 00:13:22
por nadie ademais, porque tú vas a un centro de salud 00:13:24
sea el que sea 00:13:27
de cualquier parte del país 00:13:28
en realidad non hai ninguna persona que se ocupe 00:13:30
de digerir 00:13:32
o de saber algo de las enfermedades raras 00:13:35
total, que empiezas a remontar 00:13:37
y tú non sabes 00:13:39
quien es el que se tiene que ocupar de esto 00:13:40
A todos os niveis é un desastre 00:13:42
E te sentes moi abandonado 00:13:44
E te sentes frustrado 00:13:45
A única forma de presionar a administración 00:13:46
Para que mejore a atención a este tipo de enfermos 00:13:52
E se invierta en investigación 00:13:54
É unirse e formar asociaciones de padres 00:13:56
Miguel ha creado unha en Sevilla 00:13:59
Asisten aos congresos internacionales 00:14:01
E buscan as últimas informaciónes 00:14:04
Sobre a enfermedade de seus filhos 00:14:06
Pero tamén escuchan os problemas 00:14:07
De los recién llegados 00:14:10
e nadie está atrevido a dicirnos 00:14:11
o que é en consistencia da enfermedade 00:14:14
entón, ten 7 anos 00:14:15
e já unhas 2 meses prácticamente 00:14:16
a diagnóstico 00:14:18
e dicirnos o que é en consistencia da enfermedade 00:14:22
e como vai ser a enfermedade do meu fillo 00:14:24
hace 2 meses 00:14:26
e de onde sois vosotros? 00:14:26
entón, a mi sempre 00:14:29
o jodido meu é 00:14:30
que se a mi me lo hubieran dicho con 3 anos 00:14:33
se eu tivese tenido a oportunidade 00:14:35
de haberlo dicho máis 00:14:36
bueno, eu penso 00:14:38
Yo como padre, la verdad que antes creía y sabía quién era yo. 00:14:40
En estos momentos, prácticamente no sé quién soy. 00:14:45
Ni sé por dónde puedo salir. 00:14:51
Digo que mañana tendré que luchar, pero en muchos momentos no tengo fuerza. 00:14:54
Y la verdad que sentirse así hoy en día, lo que pasa es que para mí lo más importante es mi hijo. 00:15:00
E me faco moitas preguntas hoxe en día 00:15:06
Pero 00:15:09
A fina sale a él 00:15:10
E eu sei que teño que luchar por aí 00:15:12
E por minha moza e minhas familias tamén 00:15:14
E eu sei que a Ángela algún día se non irá 00:15:17
Pero 00:15:19
Outro que agarramos e tendremos que luchar 00:15:19
Por nosa 00:15:22
Eu sei que 00:15:24
Quén sou hoxe en día 00:15:27
Este tipo de reuniones 00:15:28
Se repite en todo o país 00:15:33
Begoña, a madre de Daniel 00:15:34
já non está tan sola 00:15:37
ha conocido a Sergi e a súa mujer 00:15:38
os pais de Carlita 00:15:41
e a Rosa, a madre de María 00:15:43
os seus filhos están afectados por Niemann-Pick 00:15:45
del tipo 00:15:47
as manos se agarrotan 00:15:48
non poden cerrar os oxos 00:15:50
já non se mantén de pé 00:15:52
é dicir, que a evolución é drástica 00:15:54
e clarísima 00:15:57
é dicir, que todo o manual 00:15:58
se está cumplindo 00:16:00
e iso significa que se abre a porta 00:16:01
e por iso estamos así 00:16:03
e estamos desesperados 00:16:05
eu con Dani é super lento tamén 00:16:07
o sea, vives o dia a dia con ele 00:16:09
e o vives máis 00:16:13
porque hai cosas que non dormen ben 00:16:15
se quejan moito de dolor de cabeça 00:16:17
o estómago 00:16:19
o estómago tamén 00:16:20
o dolor do estómago 00:16:20
e logo, pois, bueno, 00:16:22
encontras que os pés 00:16:23
os separaron máis 00:16:24
Estes pais han conseguido 00:16:26
a implicación de algúns médicos 00:16:29
na investigación do NIMAMPIC 00:16:31
han recaudado fondos para que se mejore 00:16:32
a atención sanitaria dos niños máis afectados 00:16:35
e presionan sin descanso 00:16:37
para que cualquier medicamento 00:16:40
que se este probando fora de España 00:16:41
llegue hasta aquí 00:16:43
e uns pais teñen que luchar por seus filhos 00:16:44
e esa é a tendencia natural 00:16:47
e teñen que tener a súa consciencia tranquila 00:16:48
que están facendo todo o posible 00:16:51
pero tu non teñes tranquila a consciencia? 00:16:52
non, non, porque se podría facer moito máis 00:16:54
primeiro por unha cosa 00:16:56
pero é que se estamos facendo un montón de cosas, Sergio 00:16:57
Para Sergi, o tempo corre máis rápido que para Belón 00:16:59
A Carlita le detectaron a enfermedade hace dos anos 00:17:03
E a súa evolución está sendo rapidísima 00:17:06
É consciente de que non baila como antes 00:17:09
De que se cae moitas veces 00:17:12
De que apenas pode falar 00:17:14
Os dois filhos intuíen que algo malo les pasa 00:17:15
E además perciben a angustia de seus pais 00:17:19
Bueno, has visto a tía, a Carlita? 00:17:21
Ves que o tempo se te acaba 00:17:27
Que cando te dicen 00:17:28
No, vamos a estar investigando 00:17:30
Para sintetizar a proteína que falta 00:17:32
Pero están investigando 00:17:34
Es que me parece que a moi corto plazo 00:17:36
Cinco o seis anos van a obtenerlo 00:17:40
Cando tú sabes que ese tempo ni lo tienes 00:17:41
Esta é a imagen gráfica do Niemann-Pick 00:17:43
A fosforescencia é o acumulo de colesterol 00:17:49
en la célula que deteriora los órganos vitales 00:17:52
y acaba provocando la muerte. 00:17:55
En España no se está ensayando con ningún medicamento 00:17:58
que pueda evitar este acúmulo, 00:18:00
pero el Instituto Bioquímico de Barcelona 00:18:03
ha puesto en marcha un proyecto 00:18:05
que pretende controlar dónde están las mutaciones genéticas 00:18:06
de las familias españolas portadoras del NIMAM-PIC tipo C. 00:18:10
Ahora estudian la mutación de Begoña. 00:18:15
De momento hemos encontrado 00:18:18
sólo la que lleva la que ha heredado de su padre, 00:18:19
En estes momentos nos parece que já hemos encontrado a de la madre, 00:18:22
pero todavía hai que acabar de secuenciar. 00:18:25
E, en principio, leva a mutación máis prevalente, que é a I-1061T. 00:18:29
A leva e a heredou de seu padre, concretamente. 00:18:34
Nos falta por encontrar a mutación de la madre. 00:18:37
A madre esta mutación non a tene. 00:18:39
Evidentemente, tene que tener outra en este gen para que haia un caso afecto, como os contado. 00:18:41
E, entón, en estes momentos nos parece que já hemos encontrado a mutación de la madre 00:18:46
e que tamén tene Daniel. 00:18:50
Este estudio non servirá para curar a los ya afectados, 00:18:54
aunque sí para prevenir que nazcan outros. 00:18:57
Pero para encontrar un medicamento realmente eficaz, 00:19:00
se necesitaría a implicación dos grandes laboratorios farmacéuticos. 00:19:04
Supongo que algunos laboratorios sí, 00:19:07
pero a maioria dos laboratorios, 00:19:09
ou sea, intereses en el mercado, 00:19:11
só tendrás como el neumantip tipo C50 pacientes en toda España, 00:19:12
un economista te dirá que é un fracaso. 00:19:16
A industria farmacéutica calcula que o gasto en investigación 00:19:19
e o desarrollo de cada medicamento 00:19:25
asciende a unos 500 millóns de euros. 00:19:27
Pero algúns pequenos laboratorios como este, Genetrix, 00:19:32
creen que a investigación de enfermedades raras 00:19:36
pode asumirse con unha colaboración estrecha 00:19:38
dos laboratorios privados e as instituciones públicas. 00:19:41
Para un laboratorio grande, 00:19:45
embarcarse en unha acción un pouco singular 00:19:48
de unha enfermedade rara ou pouco conocida 00:19:50
ou con pocos pacientes, 00:19:54
eu creo que é todo moito máis complexo. 00:19:56
Tiene que pasar por unhas decisiones, 00:19:58
por unhos comités 00:20:00
moito máis difíciles de tomar a decisión 00:20:01
que unha empresa tan pequena como a nosa 00:20:03
en a que os promotores tenemos moito que dizer. 00:20:05
Os investigadores de Genetrix 00:20:09
ten a súa disposición 00:20:11
toda a infraestructura 00:20:13
do Centro Superior de Investigaciones Científicas 00:20:14
e unha de sus funciones 00:20:17
é investigar a epidermólisis bullosa, 00:20:19
unha enfermedade da pele. 00:20:22
Este laboratorio trabaja codo con codo 00:20:24
con a Asociación de Padres de Personas que Padecen esta Enfermedad. 00:20:26
Pero eu creo que o conocer as persoas é definitivo, 00:20:31
é que te cambia hasta a escala de valores, diría eu. 00:20:33
É que chegas a un compromiso personal que dices, 00:20:36
te sentas con tus compañeros e dices, 00:20:40
lo tenemos que hacer. 00:20:42
Eu creo que estar en contacto con a Asociación de Pacientes Afectados 00:20:44
de un proxecto en que estás metido é absolutamente definitivo. 00:20:48
os pais de Íñigo 00:20:52
están en contacto con Genetrix 00:20:56
llevan 14 anos luchando 00:20:58
para que se encuentre un fármaco 00:21:01
que ayude a seu fillo 00:21:02
as llagas do seu corpo 00:21:03
le obrigan a ir sempre vendado 00:21:05
as suas mãos están moi afectadas 00:21:07
sin embargo, é un gran dibujante 00:21:09
sorprende de Íñigo 00:21:12
o seu optimismo 00:21:14
e tamén a sua capacidade para soportar o dolor 00:21:15
pois non 00:21:18
non sentes nada máis que 00:21:20
cando te pegas un golpe 00:21:22
en algún sitio, 00:21:24
en alguna herida que tienes, 00:21:25
ou te la haces, 00:21:27
ou así, ou nisiquera eso. 00:21:29
A veces, pois, te has hecho unha herida 00:21:31
e non notas hasta que te tocas, 00:21:33
ou así. 00:21:35
Pero, o sea, así, sentado, 00:21:36
ou así, pois, non 00:21:39
non sientes que te duela. 00:21:41
A veces, 00:21:45
lo ves 00:21:47
sin vendas, lleno de heridas, 00:21:49
Nunca, ni un solo día de su vida 00:21:51
Ha estado sin heridas 00:21:53
Todos los días de su vida 00:21:54
Absolutamente todos durante 14 años 00:21:57
Ha tenido heridas abiertas en el cuerpo 00:21:59
Y no solo una, muchas más 00:22:01
Yo lo que no entiendo es como puede andar 00:22:03
Con esos pies que tiene habitualmente 00:22:05
Porque los tiene siempre llenos de heridas 00:22:07
Y como se puede mover 00:22:09
Y como puede decir que bueno, que no importa 00:22:10
Que no lo nota 00:22:13
Hace mucho tiempo que decidieron 00:22:14
Vendar entero a Íñigo 00:22:18
Para que su vida fuera más normal 00:22:20
e pudiera jugar con outros niños 00:22:22
sin medo ás heridas. 00:22:24
As vendas son tan gruesas 00:22:26
que en verano pasa muchísimo calor, 00:22:27
pero merece a pena. 00:22:30
He visto a niños que, por exemplo, 00:22:32
non se mueven moito 00:22:34
e están sentados todo o día, 00:22:35
pero me parece mellor así, 00:22:39
porque a enfermedade 00:22:41
deja de ser un problema tan grande. 00:22:42
Entre todos han ideado 00:22:47
incluso un flotador 00:22:49
para que pueda bañarse en la piscina 00:22:50
sin hundirse. 00:22:52
É un niño mi optimista, sempre ha sido mi optimista. 00:22:54
Ele se ve como un niño completamente normal. 00:22:59
De hecho, cando le dieron la minusvalía, 00:23:03
cando era pequeno, 00:23:09
pedimos unha certificación de minusvalía. 00:23:10
Como que le parecía máis minusvalido, 00:23:14
yo, pues yo no sé minusvalido. 00:23:17
Entón, ele se ve fantástico, 00:23:19
Le parece que lleva unha vida moi normal 00:23:23
A Íñigo le han operado varias veces de las manos 00:23:27
E cuatro veces del esófago 00:23:32
Pero a decisión que ha cambiado a súa vida 00:23:34
Foi a operación de estómago 00:23:38
Tengo un tubo en el estómago 00:23:40
O sea que un tubo de silicón 00:23:47
Que tengo un agujero en el estómago 00:23:50
e ese tubo 00:23:53
pues 00:23:57
tiene varios orificios 00:23:58
entonces hay uno pequeñito 00:24:01
que es para las medicinas 00:24:03
y que con las jeringas me pueden meter 00:24:04
y eso 00:24:07
y otro más grande que hay 00:24:07
pues tenemos jeringas así especiales 00:24:10
más grandes 00:24:13
que con eso por ejemplo ponen un puré 00:24:14
o unos batidos especiales 00:24:17
que tengo yo así con proteínas 00:24:19
y cosas de esas 00:24:21
que lo coges con la jeringa 00:24:21
e me lo matas así 00:24:24
Íñigo non se pierde 00:24:25
unha buena comida 00:24:30
pode saborear os alimentos 00:24:31
pero sin ingerirlos 00:24:33
e moitas veces 00:24:34
cando já con moito esforzo 00:24:37
habíamos conseguido 00:24:39
que se medio tomase o puré 00:24:40
pois al final se atragantaba 00:24:41
e lo echaba todo 00:24:44
e había que volver a empezar 00:24:44
e era moi estresante para toda a familia 00:24:46
así que estamos moi contentos 00:24:49
con a astro 00:24:51
moi contento, ser o primeiro 00:24:52
bueno, cando chegou ao colegio con o regasto 00:24:54
se lo has contado? 00:24:59
non, non 00:25:00
en vez de tener que beberse o batido 00:25:01
no colegio, pois os demas 00:25:04
les puseron espinacas e nada 00:25:06
e entón todos os amigos 00:25:08
llegaron á casa dicendo á súa madre que querían un tubito 00:25:10
como o de Íñigo, que podían non tomar espinacas 00:25:12
non tomar non sei que, beberse a Coca-Cola 00:25:14
e que as cousas que non le gustaban 00:25:16
se lo ponían por el tubo 00:25:18
e iba enseñando, se levantaba 00:25:19
la camiseta del colegio 00:25:21
sin ningún pudor 00:25:22
en vez de estar todo preocupado 00:25:23
a Tano enseñaba 00:25:26
mirar, mirar, por aquí como 00:25:26
hay unos 100 casos 00:25:28
de epidermólisis bullosa 00:25:32
como el de Íñigo en España 00:25:33
la experiencia de Nieves 00:25:35
ha servido a muchas otras madres 00:25:37
Eugenia ha conocido hoy a Íñigo 00:25:39
y lo ha hecho porque su hijo Luis 00:25:42
sufre la misma enfermedad 00:25:43
a Luis ni hay que vendarlo entero 00:25:45
ni tiene de momento problemas para comer 00:25:47
Pero as dous madres 00:25:49
Empiezan a compartir as mesmas experiencias 00:25:50
Pois de repente le ves como que va mejorando 00:25:53
E se le van secando as ampollas 00:25:55
E se le están curando 00:25:56
E tal, e ya casi non le queda nada 00:25:58
E ao día seguinte le quitas 00:26:01
E está entero lleno de heridas 00:26:02
Entón 00:26:04
Te entra unha flojera en as piernas 00:26:05
A mi me 00:26:08
Me flaqueaban as piernas, non podía 00:26:10
E bueno, me rindo, eu decía, me rindo 00:26:12
Me rindo, me rindo, non puedo, me rindo 00:26:14
E bueno, me rindo 00:26:16
e que? 00:26:17
e que hacemos? 00:26:18
e que dimestá 00:26:19
e que profundamente digo 00:26:20
esto está hoy así 00:26:20
e mañana estará peor 00:26:22
ou cando está moi bien 00:26:23
a cara que non tine nada 00:26:24
hai momentos en la cara 00:26:25
que sin la cara 00:26:26
nada 00:26:26
e que dimestá 00:26:27
e que dimestá 00:26:28
exactamente 00:26:29
e entón digo 00:26:30
bueno, pero mañana estará 00:26:31
como dicendo 00:26:32
sei que le van a salir 00:26:33
máis 00:26:34
sobre todo eso 00:26:35
la sensación de que 00:26:36
se está curando 00:26:37
e que bien 00:26:38
e se le están secando 00:26:39
todas as heriditas 00:26:40
e al día siguiente 00:26:41
le quitas la ropa 00:26:42
e es que está lleno 00:26:43
de ampollas 00:26:44
de arriba a abajo 00:26:45
como é posible 00:26:46
se lo damos a Indy? 00:26:47
se lo damos a Indy? 00:26:50
no, que no 00:26:53
yo a Íñigo no lo conocía hasta ayer 00:26:53
y la verdad es que si 00:26:55
yo en un principio 00:26:56
no quería conocer a niños mayores 00:26:57
de hecho todavía no he ido 00:26:59
a ninguna jornada de convivencia 00:27:00
pues porque no sé 00:27:02
pero bueno 00:27:03
para adelante 00:27:04
y yo confío en las terapias génicas 00:27:05
y confío que 00:27:06
la medicina avanza mucho 00:27:07
y que no sabemos 00:27:09
si tiene por qué ser mi caso o no 00:27:10
ahora le echamos el manganato 00:27:12
que es un desinfectante 00:27:23
Luis tiene dos años 00:27:24
pero aun non se atreve a ponerse de pie 00:27:27
porque le duelen demasiado las heridas 00:27:29
cada día 00:27:31
Eugenia y su marido 00:27:34
emplean más de media hora en bañarlo 00:27:35
y curarle una a una 00:27:38
todas las ampollas 00:27:39
esta es una de las primeras palabras 00:27:41
que ha aprendido a pronunciar Luis 00:27:48
É difícil para un padre acostumbrarse a ver o corpo de un hijo completamente llagado 00:27:50
Pero se algo han aprendido desde que nació Luis 00:27:56
É llevar con naturalidade esta situación 00:27:58
Porque a vida non les dá alternativa 00:28:01
No caso de Nieves, já son 14 anos dedicando unha hora diaria a curar a Íñigo 00:28:04
Se van curando, pero non é que le sale unha herida e le dura dois meses 00:28:12
sino que a veces se le curan en unha semana 00:28:21
e a veces estas seis meses. 00:28:23
As heridas nas axilas 00:28:27
las tienes desde hace seis meses, por lo menos. 00:28:29
O material de cura que se necesita 00:28:34
é moito 00:28:36
e o coste moi elevado. 00:28:37
Nieves se gasta seis mil euros al ano 00:28:39
só en vendas e medicamentos. 00:28:41
Íñigo, despois de tanto tempo, 00:28:46
colabora en os vendajes. 00:28:48
Esta é unha máis de sus tareas diarias. 00:28:50
O que quero 00:28:57
é que ele sea feliz 00:28:58
con su enfermedad. Mi esperanza 00:29:00
es que él pueda vivir solo 00:29:02
en su casa, por supuesto 00:29:04
con ayuda externa, evidentemente 00:29:06
él no va a poder 00:29:08
cocinar, o no va a poder 00:29:09
limpiar la casa, 00:29:13
pero si alguien le ayuda a ello 00:29:14
yo espero que pueda ser autónomo, 00:29:16
que pueda estudiar una carrera y que pueda 00:29:18
vivir de su trabajo, y que 00:29:20
lleve una vida 00:29:22
como el resto del mundo, con las mismas 00:29:23
preocupaciones, con su hipoteca 00:29:26
e con o seu horario de trabalho 00:29:28
e con as preocupacións que ten todo o mundo. 00:29:30
Eu creo que podemos conseguirlo. 00:29:33
Eu estou convencida 00:29:36
de que o Íñigo vai ser capaz de vivir de forma autónoma. 00:29:37
Vivo o dia a dia. 00:29:51
O sea, disfruto o dia a dia. 00:29:53
Antes, 00:29:55
cualquier coisa, 00:29:58
siempre pensaba en el mañana 00:29:59
ahora no 00:30:01
no lo dejo para mañana 00:30:03
lo que puedo hacer hoy no lo dejo para mañana 00:30:05
porque no sé cuándo 00:30:07
va a ser su limitación 00:30:09
como no lo sé 00:30:11
pues 00:30:13
lo mejor es 00:30:15
disfrutar 00:30:17
y dentro de ese disfrute 00:30:18
luchar 00:30:21
a medida que pasa el tiempo 00:30:21
los sentimientos tanto de Begoña 00:30:27
como de Antonio, van cambiando 00:30:29
han pasado muchas cosas 00:30:31
en este año, muchas, muchas 00:30:33
supongo que me ha durado más 00:30:35
la ilusión 00:30:37
no la quiero perder 00:30:39
pero 00:30:41
hay a veces que la pierdo 00:30:44
sigo diciendo que 00:30:48
no me va a vencer 00:30:51
pero que 00:30:54
veo as cousas moi diferentes 00:30:57
non sei porque 00:31:00
supongo que por 00:31:04
as ilusiones, as desilusiones 00:31:06
que he tenido 00:31:08
pero que 00:31:09
seguiré luchando 00:31:11
evidentemente por mi hijo 00:31:13
te acuerdas cando veníamos antes 00:31:16
moito por aquí, cariño? 00:31:20
ah, si, a cazar 00:31:22
a cazar, non, cariño 00:31:23
aquí non se pode cazar 00:31:25
aquí veníamos a buscar espárragos 00:31:27
e a pasear, te acuerdas? 00:31:30
Nosotros nos sentimos 00:31:32
impotentes 00:31:34
se pode dicir así 00:31:36
pero realmente 00:31:38
pensamos de que 00:31:40
de que, bueno 00:31:42
de que, es que no hay 00:31:44
palabras para explicar 00:31:46
el ver como un hijo 00:31:47
poco a poco 00:31:49
lo está perdiendo todo lo que podría 00:31:51
tener si no fuera 00:31:56
por esto 00:31:58
Daniel ha tenido que dejar 00:31:58
Su escuela de siempre 00:32:08
Aparentemente los cambios no son muchos 00:32:09
Pero ya no puede seguir el ritmo de aprendizaje normal 00:32:12
Y va a una escuela especial 00:32:14
Eso te lo explican también 00:32:16
Claro 00:32:18
Para que no se te olvide 00:32:19
Pues yo hice una ficha como esta 00:32:21
No coordina tanto las cosas 00:32:23
non explica 00:32:26
non se sabe 00:32:31
expresar ben 00:32:32
Canto vale? 00:32:33
33.000 00:32:35
300.000 pesetas 00:32:37
300 euros 00:32:40
300 euros 00:32:43
Despois, pois 00:32:44
o tema do fútbol 00:32:48
o teñe que deixar totalmente 00:32:50
porque non correu o suficiente 00:32:51
para facer ningún partido 00:32:54
se atabala moito 00:32:55
sobre todo cando se teñe 00:32:59
de colocar de centro 00:33:02
delantero 00:33:03
va lentamente 00:33:04
pero cada día se aprecia algo 00:33:08
de la enfermedad 00:33:11
cada día te va dicendo 00:33:13
acuérdate que estoy aquí 00:33:14
non te deixa que te olvides 00:33:16
un pouco, porque en cada momento 00:33:19
hai algo que te lo hace recordar 00:33:21
Guardiola 00:33:23
de la Peña 00:33:25
Roger, el alberardo 00:33:26
Daniel, como casi todos los niños 00:33:29
Siempre ha querido ser futbolista 00:33:32
Y es un auténtico forofo del Barça 00:33:34
Stoikov, Rivaldo, Pizzi, Johnny Anderson 00:33:36
Creo que Daniel es feliz 00:33:42
Hoy por hoy es feliz Daniel 00:33:44
Hay momentos que realmente 00:33:46
Es muy consciente de lo que le está pasando 00:33:49
al principio pensaba que non 00:33:55
que non era consciente 00:33:57
que bueno 00:34:01
que lo pasábamos nosotros 00:34:02
máis mal que el 00:34:04
pero realmente 00:34:05
sobre todo cando le duele algo 00:34:07
ou así 00:34:10
realmente é moi consciente 00:34:11
e se asusta 00:34:13
Deberían ser tan perfectas 00:34:25
Porque voy a perder la cabeza 00:34:28
Yo cuido de él 00:34:31
Y él cuida de mí 00:34:38
Si alguien le pega a mi hermano 00:34:41
Lo sirve contra mí 00:34:44
Eso lo tiene seguro él 00:34:45
Quien te toque tato 00:34:48
Va a puñetazo 00:34:50
Le tengo mucho pánico 00:34:51
a vermelo 00:34:55
en unha cama que non se poda mover. 00:34:57
Le tengo moito pánico. 00:35:01
Tengo medo. 00:35:03
Espero non verlo. 00:35:05
E farei o posible para non verlo. 00:35:08
É unha morte tan lenta 00:35:14
e tan cruel 00:35:15
que... 00:35:16
É que non... 00:35:19
Non podo pensar que 00:35:20
non vai haber nada. 00:35:22
Tengo que pensar que sí 00:35:24
A los padres 00:35:26
E o que é máis importante 00:35:34
É tener os moi ben informados 00:35:35
Tener tempo para sentarte 00:35:38
Explicarles que é o que se pode facer 00:35:40
Que investigaciones están facendo 00:35:43
Se hai algún ensayo terapéutico 00:35:45
Isto en general 00:35:48
Pois se queren participar 00:35:48
Tienes que intentar que podan participar 00:35:50
E colaborar con ellos 00:35:53
Pero desgraciadamente 00:35:54
para esta enfermedade 00:35:56
e para moitas outras enfermedades 00:35:59
porque en enfermedades raras hai 5.000 00:36:01
pois que pocos tratamentos efectivos 00:36:02
tenemos 00:36:06
e que pocos ensaios terapéuticos hai 00:36:07
e a amilina? 00:36:10
que sabe de la amilina? 00:36:14
é que eu ouido moitos informes 00:36:15
de que estes niños 00:36:17
digo, a lo mejor 00:36:19
ponéndole amilina 00:36:22
a ver, incluso nas disminizantes 00:36:24
¿no se ha logrado saber 00:36:28
ni crear mielina artificial? 00:36:31
y tú no le vas a dar mielina 00:36:33
porque no existe 00:36:35
y si te dicen que existe, te enredan 00:36:36
no existe 00:36:38
no existe 00:36:39
¿de verdad? 00:36:40
Begoña hace miles de preguntas 00:36:45
en busca de una solución 00:36:48
pero yo no entiendo de ética 00:36:50
yo no entiendo de que sea malo 00:36:52
bueno, yo solo entiendo de que 00:36:55
é o único que hai agora mesmo para o meu hijo. 00:36:57
O sea, non quero esperar que pase máis tempo, non? 00:37:01
Quero algo já. 00:37:06
Nas enfermedades raras, á veces, a angustia é tal 00:37:09
que se pretende que se salten todas esas cosas 00:37:12
porque é o único enganche que tiene a vida dese paciente, por exemplo. 00:37:14
E iso é moi difícil porque existen as normas, existen as leis. 00:37:19
Non se pode dar un tratamento se non se ha demostrado a súa seguridade. 00:37:21
ya no digo su eficacia o su eficacia parcial, 00:37:25
pero al menos su seguridad, o sea, que no es tóxico. 00:37:27
Manuel Posadas entiende la angustia de estos padres. 00:37:32
Dirige el nuevo centro de enfermedades raras 00:37:35
que ha creado el Ministerio de Sanidad. 00:37:37
Este centro quiere dar respuesta 00:37:40
a las necesidades de estos pacientes. 00:37:42
Todo lo que se asocia a que son pocos 00:37:48
dentro de un marco social 00:37:50
conlleva desinterés, por decirlo de alguna manera, 00:37:51
y desinterés en casi todas las áreas. 00:37:55
Desinterés desde o punto de vista científico 00:37:56
Porque é difícil conseguir moitos enfermos 00:37:59
Por tanto, nunca podo montar un proxecto de investigación 00:38:01
Que sea importante e que sea competitivo para conseguir moitos fondos 00:38:04
É difícil desde o punto de vista asistencial 00:38:07
Porque os médicos, cando se estudian as carreras 00:38:10
Estudian generalmente as cousas frecuentes 00:38:12
As cousas infrecuentes se pasan sobre elas 00:38:14
Porque en unha carrera non podes estudiar as mil enfermedades que hai 00:38:16
A industria farmacéutica, pasa igual 00:38:19
A industria farmacéutica a interesa invertir 00:38:21
Onde vai poder vender moitos medicamentos 00:38:22
onde non venden medicamentos 00:38:25
porque hai moi pocos pacientes detrás 00:38:26
tampouco facen unha labor de inversión de miles de millóns de dólares 00:38:27
ser pocos é casi sinónimo de tener pouco interés 00:38:30
ser pouco interesante para a sociedade en todas as áreas 00:38:33
o máis importante para o centro 00:38:35
é intentar evitar estas situaciones 00:38:41
os seus objetivos son priorizar a investigación 00:38:43
e dar todo tipo de información a estes pacientes 00:38:46
a través da página web que han creado 00:38:49
FIDE só tenía dois anos 00:38:51
cando le diagnosticaron unha porfilia congénita de Guter 00:38:55
Una enfermedad rara que le afectaba a la piel 00:38:58
Era una niña alegre y guapa 00:39:01
Pero en muy poco tiempo 00:39:04
Sus padres vieron como perdía las manos y parte de la cara 00:39:05
Sin que nadie pudiera hacer nada para evitarlo 00:39:09
Se hace una herida sale la costra 00:39:12
Y a raíz de la costra, cuando cae la costra 00:39:14
Ves que ha caído parte de piel 00:39:19
O en caso de los dedos, parte de los miembros de los dedos 00:39:21
o nariz 00:39:27
pero son eso 00:39:28
son heridas 00:39:30
que se van 00:39:31
pequeñas úlceras 00:39:32
y todo eso 00:39:34
se van comiendo 00:39:34
se va comiendo la piel 00:39:35
Los médicos no saben 00:39:36
que desencadena la enfermedad 00:39:40
ni como puede evolucionar 00:39:41
porque no hay casos 00:39:43
con los que investigar 00:39:44
Igual que hace 00:39:45
un tiempo de bebé 00:39:48
se me despertó 00:39:51
y no se pudo hacer nada 00:39:52
pues ahora mismo 00:39:53
tengo mi situación 00:39:55
mucho más estable 00:39:56
y me planteo el hecho 00:39:57
de que esto 00:39:59
no es algo que está corregido 00:40:01
ni que está eliminado 00:40:04
ni nada, está ahí 00:40:05
pero de que se me vuelva a despertar 00:40:06
se lo pregunto, no lo saben 00:40:08
es que no saben 00:40:10
la evolución que va a tener 00:40:13
¿Que me llevo mi coche o que? 00:40:14
FIDE sólo conoce 00:40:18
otro caso tan grave como el suyo en España 00:40:19
puede que haya más 00:40:21
pero no se dejan ver 00:40:23
Nunca me escondío 00:40:24
Nunca tenía problema en decir 00:40:27
Lo que me pasa, lo que tengo 00:40:30
E entón 00:40:31
Lo que quero é 00:40:34
Que a raíz de lo que 00:40:36
De lo que me pasa e de lo que tengo 00:40:37
Se haga, se trate de solucionar algo 00:40:39
Ya non é por mi 00:40:42
Se é que eu o teño assimilado 00:40:44
E eu sou así, seré así 00:40:45
A mi, eu creo que agora me vienen 00:40:47
E me dicen 00:40:50
Que me van a poner, que non sei, unha cara nova 00:40:50
ou algo 00:40:54
toda a vida sendo así 00:40:54
non o sei 00:40:56
pero que 00:40:58
quero que vean que hai que solucionarlos 00:41:00
para os que vienen detrás 00:41:03
non me gustaría que 00:41:04
que se vean 00:41:06
en o mesmo caso que me visto 00:41:08
esta dolencia 00:41:09
é tan desconocida 00:41:12
que se escriben barbaridades sobre ella 00:41:13
en internet la comparan con el vampirismo 00:41:16
porque dicen que los que la tienen 00:41:19
non poden exponerse al sol 00:41:20
Es que dice, a mojo, se viviese esta en un cuarto oscuro 00:41:22
Hubierase estado perfecta 00:41:26
Non me lo han dicho 00:41:28
Nadie me lo ha asegurado 00:41:29
Nadie, nadie 00:41:31
Entón, tamén me dijeron que non iba a vivir 00:41:32
E estou aquí 00:41:34
Entón, é que estou en un cuarto oscuro e que me muera 00:41:36
Desde logo Fide ha decidido non vivir encerrada en un cuarto oscuro 00:41:39
Tiene 26 años 00:41:45
E como a maioria das chicas de súa edad 00:41:46
Se vuelve loca con a música pop 00:41:49
É unha fan incondicional de Carlos Baute 00:41:51
e ha conseguido conocerlo personalmente. 00:41:53
Ai, non sei que, e abrazándome, 00:41:57
e me dize moitas gracias porque me dize 00:42:04
e tu, tu, tu que é lo que tene? 00:42:06
E eu, eu, eu, eu que tengo, eu que tengo, 00:42:09
digo, digo, ah, digo, te refiro a isto, 00:42:13
digo, é unha porfiria eritropoietica con genita de Gute, 00:42:15
dize, de Gute, non de Baute, 00:42:19
digo, non, non, de Gute, de Baute, nada. 00:42:20
E dices, pois te quero un mordido 00:42:23
E dices, sabes 00:42:26
Te quero un montón 00:42:28
E tal miro un montón 00:42:29
E dices, espera, espera 00:42:31
El miro la eres tú, no? 00:42:33
El afán soy yo, no? 00:42:34
Ola, pibes 00:42:37
Pasa 00:42:39
Soy así 00:42:39
Primero soy así 00:42:42
Quiero que me vean así 00:42:44
Y voy a afrontar las cosas siendo así 00:42:46
Vamos a poner el movi aquí 00:42:48
Se gusta novio 00:42:51
De las caídas 00:42:51
e de los palos 00:42:57
é onde máis aprendido 00:42:58
e onde máis valora a vida 00:43:02
e o que máis me gusta 00:43:03
no principio é o único que tengo 00:43:06
a vida 00:43:08
é o que quero disfrutarla 00:43:09
quero vivirla 00:43:12
e no modo 00:43:13
a verdad é que non teño ningún problema 00:43:15
choca, choca 00:43:18
decir, no tengo ningún problema 00:43:20
e se dices a alguien 00:43:22
es que yo no tengo ningún problema 00:43:24
y te quedan así, como que no tienes un problema 00:43:25
es un problema, no lo veo problema 00:43:27
en un pueblo de Alicante 00:43:30
toca a Carlos Baute 00:43:36
ni Fide ni sus amigas se lo van a perder 00:43:37
Fide ya se ha acostumbrado a convivir 00:43:40
con la expectación que le dan 00:43:42
pero es que además no es nada vergonzosa 00:43:44
estozuda y consigue lo que quiera 00:43:46
Vení, vencamos e nos echa un patozo. 00:43:49
Pasa, mira que tine unha tarjeta. 00:43:57
Como te hace? 00:44:02
Recibí unha tarjeta tuña de Navidad. 00:44:03
Si, hace tempo, en Dixembre, non? 00:44:05
En Dixembre, Navidad. 00:44:07
E para? 00:44:08
Para Vanessa. 00:44:09
Doble S. 00:44:11
En cierto modo, me sinto identificada como ellos. 00:44:12
Eu, cando salgo a la calle, 00:44:14
me miro a mi e todo iso. 00:44:15
Nada tiene que ver, pero... 00:44:18
De certo modo, non sei, non, me gusta, me gusta 00:44:20
E o que me gusta, me gusta conseguirlo 00:44:25
E me gusta conocer esa persona 00:44:30
E se teñe oportunidade de falar e de cruzar unhas palabras e saber como é 00:44:32
Que se oiga en España, venga! 00:44:54
Abre, abre. 00:45:02
Abre los. 00:45:04
Non podo, mamá. 00:45:05
Tienes que abrir los, hijo. 00:45:07
No, pero así, no tú. 00:45:09
Tienes que abrir los solos, hijo. 00:45:10
Antonio ha acompañado hoy a Daniel 00:45:13
a la prueba del electroencefalograma 00:45:15
que determinará si los temblores que últimamente sufre 00:45:17
son crisis epilépticas. 00:45:20
agora só queda esperar o resultado 00:45:22
para Antonio 00:45:25
é un momento difícil 00:45:29
porque o electro pode ser a confirmación 00:45:30
definitiva de que a enfermedade 00:45:33
chegou ao cérebro 00:45:34
a ver, estábamos con unha ou dous crisis 00:45:35
de brazo e perna direita 00:45:41
a semana 00:45:42
daquellas de saltar 00:45:43
Dani, quantas en faz? 00:45:45
menos ou menos unha ou dous a semana? 00:45:47
Dani, vale 00:45:49
Ah, e faces un regime 00:45:51
Que guapo, és guapísimo 00:45:54
Ah, agora sabes que como? 00:45:57
Como? Verdura 00:46:00
Primeiro, para o matin me tomo un zumo natural 00:46:01
E depois para o... 00:46:08
Dani é consciente de que se teña que adelgazar para melhorar a súa saúde 00:46:12
Pero os resultados son concluyentes 00:46:15
En el electro nos confirma lo que ya esperábamos. 00:46:18
Entonces ahora Dani, que es muy guapo, 00:46:23
se tomará una pastilla por la mañana y una pastilla por la noche de carbamazepina. 00:46:25
Pero lo que sí es importante es que anotéis, 00:46:31
hagáis un calendario de crisis para saber si con esta medicación desaparecen o no desaparecen. 00:46:36
Esta es la evolución natural que padecen los niños afectados por NIMAM-PIC tipo C. 00:46:42
a epilepsia é un passo máis 00:46:47
na afectación das neuronas 00:46:49
já verás 00:46:51
cando estés delgadito 00:46:53
é que cando estés delgadito 00:46:54
a mellor necesitarás menos cantidad de pastil 00:46:57
por iso eu le pongo ben poquita 00:46:59
estarás guapísimo cando estés delgadito 00:47:01
seguro 00:47:04
Susana é pediatra 00:47:06
ela cree que é fundamental 00:47:11
que se establezca unha confianza moi forte 00:47:13
entre o médico e os pais de un niño 00:47:15
con unha enfermedade rara 00:47:17
Y Susana habla con conocimiento de causa 00:47:18
Su hijo Xavier 00:47:22
Solo tenía seis años cuando murió 00:47:23
Fue una noche de reyes 00:47:25
Eligió esta playa para tirar sus cenizas 00:47:27
Cuando yo acudí con Xavier al hospital 00:47:30
La noche del día cinco 00:47:34
Pues entonces 00:47:37
Él estaba cantando, estaba bien 00:47:38
Pensábamos que Máximo tenía una pulmonía 00:47:40
Y entre medio de todo esto 00:47:42
Pues 00:47:44
Él me dijo, mamá 00:47:44
Por primera vez me dijo, 00:47:47
mamá, mañana estaré en el cielo. 00:47:49
Yo le dije, no, mañana abriremos los juguetes de Reyes, 00:47:52
pero realmente, o sea, 00:47:55
al día siguiente estaba en el cielo. 00:47:56
Susana es médico, 00:48:01
pero igual que todas las madres con un niño enfermo terminal, 00:48:02
ha tenido que aguantar de sus compañeros de profesión 00:48:06
la falta de información. 00:48:08
Falta a veces el saber escuchar, 00:48:11
que no es lo mismo que oír, sino escuchar. 00:48:13
El saber transmitir esperanza, 00:48:15
que no quiere decir engañar, 00:48:18
tú tienes que dar un diagnóstico, si lo tienes 00:48:19
y si no lo sabes el diagnóstico 00:48:21
hay que decir, señora, no sabemos 00:48:23
lo que tiene, pero vamos a buscar 00:48:25
pero lo que no se puede hacer, por ejemplo, es 00:48:27
engañar, ¿no? y que si no se lo creen 00:48:29
al médico que le está diciendo esto, que se lo digan 00:48:31
mire, oiga, yo no me lo creo, que se lo digan 00:48:33
no me lo creo, deme usted más pruebas 00:48:35
para que yo me lo pueda creer, que se lo digan 00:48:37
a él. Si no existe respuesta 00:48:39
médica, sólo queda aceptar la muerte 00:48:41
y aprovechar el tiempo que les queda 00:48:43
a los niños. La muerte 00:48:45
está ahí, está ahí para ellos y para todo 00:48:47
y para todo el mundo 00:48:49
entonces, vives el presente, disfrutas de las cosas 00:48:50
de cada día, que muchas veces no hacemos 00:48:53
siempre vivimos pensando en el futuro 00:48:55
y a partir de ahí 00:48:57
pues intentar conseguir 00:48:59
la máxima felicidad posible 00:49:01
disfrutando de eso, de la vida, de lo que hay 00:49:03
Daniel cumple mañana 14 años 00:49:05
y su padre ha querido darle 00:49:13
una sorpresa 00:49:14
la sorpresa que os han hecho 00:49:15
a ti Daniel, por cierto, cumple años 00:49:17
e a ti, Pedro, por ser o hermano de Daniel 00:49:20
é que podáis 00:49:23
pasar 00:49:25
o que é a mañana 00:49:25
no entrenamento que faz 00:49:28
hoxe o Fútbol Club Barcelona 00:49:30
para que podáis 00:49:32
entrenar se se pode 00:49:36
un poquitín con eles 00:49:38
e para que veáis como entrenan 00:49:39
que os pare 00:49:42
hoxe que nos vamos a divertir 00:49:42
É tanta a súa pasión por o Barça 00:49:50
que non sabe como reaccionar 00:49:52
ao ver os jogadores tan cerca. 00:49:54
Já hace dois meses que a doctora Pineda 00:49:57
le recetou as pastillas para a epilepsia 00:49:59
e continua presentando temblores. 00:50:02
Pero hoxe está moi ben 00:50:05
e realmente asombrado. 00:50:06
Apenas sabe que facer 00:50:08
cando se ve ao lado do entrenador do Barça. 00:50:09
En unhas horas, Daniel já tendrá 14 anos. 00:50:12
A pesar de súa enfermedade, 00:50:16
é un joven responsable 00:50:17
e non ha querido desaprovechar a oportunidade de dar seus consexos a bancar. 00:50:19
Hemos entrenado ben? 00:50:24
Si. 00:50:25
Si? 00:50:25
Si. 00:50:26
Tu le gustas? 00:50:27
Si, ben. 00:50:28
Eu veo os teus partidos. 00:50:29
Si? 00:50:31
Si, por a noite, ás 10, 00:50:31
que me parece que estais facendo todo moi ben. 00:50:35
Si, gracias. 00:50:39
Vais ganando moitos partidos. 00:50:40
É moi difícil, ese equipo. 00:50:43
Pero hemos ganado. 00:50:47
Si. 00:50:48
Tres veces en la Liga de Campeón. 00:50:49
Tú vas a disfrutar mucho de ese equipo. 00:50:51
Sí. 00:50:54
Tú tranquilo, señor Van Gaal. 00:50:55
Hasta pronto. 00:50:58
Hasta pronto. 00:50:59
Es que yo... 00:51:03
Es que yo... 00:51:04
Es que yo con el señor Van Gaal me llevo muy bien, papá. 00:51:06
¿Le ha invitado a tu cumpleaños? 00:51:10
Yo me he acordado de decirlo. 00:51:13
Bueno, el año que viene le vamos a invitar, ¿verdad, cariño? 00:51:15
Claro. 00:51:18
Cada cumpleaños de Daniel 00:51:18
É unha victoria para os seus pais 00:51:20
Un ano máis que poden compartir con ele 00:51:22
É a lucha diaria 00:51:25
Por mantener unha vida que se escapa 00:51:27
Cando ve a mamá 00:51:30
Que estaremos entrenando 00:51:31
Con o campo de la vaca 00:51:33
Cando a mamá o vea 00:51:34
Já o verás 00:51:37
Esos son meus filhos 00:51:38
Já verás, papá 00:51:40
Cando se ama eu 00:51:47
Já verás como vendré aquí 00:51:48
Acoa con elevarse 00:51:50
Acoa con elevarse? 00:51:52
Autor/es:
Documentos TV - RTVE
Subido por:
Francisco J. M.
Licencia:
Reconocimiento - No comercial - Compartir igual
Visualizaciones:
71
Fecha:
5 de junio de 2019 - 0:31
Visibilidad:
URL
Centro:
IES ALPAJÉS
Duración:
52′ 42″
Relación de aspecto:
4:3 Hasta 2009 fue el estándar utilizado en la televisión PAL; muchas pantallas de ordenador y televisores usan este estándar, erróneamente llamado cuadrado, cuando en la realidad es rectangular o wide.
Resolución:
640x480 píxeles
Tamaño:
299.51 MBytes

Del mismo autor…

Ver más del mismo autor


EducaMadrid, Plataforma Educativa de la Comunidad de Madrid

Plataforma Educativa EducaMadrid